Reisverslagen

November 2022

Na een drukke week op het laatste moment mijn koffers gepakt (niets voor mij) want er stond weer een reis naar Gambia voor de deur. Oorspronkelijk zou ik op 7 november vertrekken maar een paar weken geleden werd duidelijk dat TUI alle maandagreizen er uit gegooid had dus mij vertrek werd zaterdag 5 november. Zaterdagnacht in alle vroegte naar Schiphol want het zou wel eens druk kunnen worden. Mijn vertrek stond al voor 07.00 uur gepland dus dan is de kans op grote drukte het minst. Toen we aankwamen rijden bij vertrekhal 3 zagen we al de tenten buiten bij de ingang staan. Waar tot voor kort nog drommen mensen stonden te wachten om de vertrekhal te betreden, zagen de tenten er leeg en verlaten uit. Dat was dus een meevaller. In de vertrekhal zelf was het niet drukker dan anders. Er stond al wel een rij te wachten bij incheckbalie en bagage dropoff 22-23 maar toen om 04.00 uur de balie open ging, verliep alles vlot. Tien minuten later was ik mijn koffer kwijt en op naar de security check. Dat was even een puzzeltje om de check te vinden. De normale check voor gate 1-57 zat dicht en we werden met borden omgeleid naar de check, via vertrekhal 1 en 2. In vertrekhal 1 en 2 stonden borden die ons weer terugleiden van waar we vandaag kwamen. Uiteindelijk toch gevonden. De check verliep snel en ook de paspoortcontrole. Ruim van te voren zat ik te wachten bij gate D-27. Exact volgens planning vertrok de vlucht. Het vliegtuig zat niet helemaal vol. Ik zat op mijn vaste stek, op de laatste rij aan het gangpad. Deze rij zat wél vol maar de dame in het midden koos ervoor om ergens anders te gaan zitten dus had ik lekker veel ruimte. Ik was die nacht niet gaan slapen maar had wat gedut op de stoel voor de televisie. Daarom heb ik voor het eerst een langere periode tijdens de vlucht kunnen slapen, zo'n 3 uur. Daarna één van de 12 films bekeken, welke ik gedownload had via Netflix. Ik heb gekeken naar Cast Away. Dit gaat over een man die na een vliegtuigcrash (misschien niet zo handig om dit tijdens een vlucht te bekijken) op een onbewoond eiland terecht komt en daar een aantal jaren verblijft. Deze film duurde ruim 2 uur, daarna werd de landing al ingezet. Precies 12.15 uur (Gambian Time) stonden we op Gambiaanse bodem.

Doordat het vliegtuig niet helemaal vol zat, was het ook niet zo druk bij alle checkpoints. Daarnaast waren er ook veel meer checkpoints open. Even wachten nog op de koffer en dan op weg naar de uitgang. Yaya stond mij al op te wachten om mij naar mijn huis in Kololi Tavern te brengen. Ik had nog genoeg beltegoed op mijn Gambiaanse telefoon en ook nog genoeg dalasis over van de vorige keer dus meteen in de bus. Het was druk op de weg naar Kololi. Er wordt een grote meerbaans weg aangelegd van het vliegveld, via Kololi, naar Banjul. De hoofdweg is niet begaanbaar omdat daar gewerkt wordt. Links en rechts naast de hoofdweg wurmt zich het drukke verkeer door de chaos heen. Een mooi gezicht om te zien en ook straks ook om rekening mee te houden met alle afspraken. Het duurt lang voordat je ergens bent en soms staat het helemaal vast omdat al het verkeer via de kleine, smalle en hobbelige noodwegen moet gaan. Maar de werkzaamheden aan de hoofdweg zijn al verder gevorderd dan ik verwacht had. Een deel van de weg is al op hoogte gebracht en is voorzien van een goede laag asfalt. Bij Old Yundum staat de bekisting voor de palen al. De weg die de hoofdweg kruist, gaat over de hoofdweg heen. Na ongeveer een uur waren wij Brusubi voorbij (anders ca. 20 minuten) en konden we op weg naar Kololi. Deze weg was ook druk maar het ging toch wat sneller dan het eerste uur van de rit. Eerst even geld wisselen op de Strip en dan naar Marouns Supermarket voor de boodschappen.

Ik zit weer in mijn appartement in Kololi Tavern. Dit keer op de eerste etage. Dit appartement is exact gelijk aan degene op de begane grond. Via een smalle wenteltrap bereik ik mijn voordeur. Het is wel even uitkijken op deze trap. De treden zitten niet helemaal op gelijke afstand van elkaar en hellen een beetje achterover. Ik liep heel behoedzaam de trap op met mijn koffer en had het gevoel dat ik zal achterover naar beneden ging rollen. Maar na een paar keer was ik er aan gewend. Eerst even lunchen, een koude douche en een lekker siësta. Ik ging die avond niet zelf koken maar heb een bezoek gebracht aan Le Figaro op de Strip. Een heerlijke Chicken Benachin met een single Bacardi Coke with ice. Voordat ik naar de Strip ging kwam de eigenaresse van het appartement nog even op bezoek. Er was niet veel cashpower meer (stroom op de meter). Voordat ik naar de Strip ging nog even bij het tankstation langs geweest om cashpower te kopen maar helaas zat het kantoor al dicht. Ik had nog wel wat stroom op de meter, dat moest dan maar genoeg zijn. En dat was ook (bijna) zo. Midden in de nacht merkte ik dat de ventilator aan het plafond niet meer deed terwijl de buitenverlichting wél aan was. Dus lag dit niet aan een stroomstoring van NAWEC maar was mijn cashpower op. Zondagmorgen op pad met Karafa om cashpower te kopen. Daarnaast ook weer even naar Marouns Supermarket geweest om wat voor het ontbijt te kopen. Toen ik de supermarkt liep zag ik wat ingrediënten staan voor de lunch die ik ga koken op 18 november voor leden en gasten van de Verenigde Stichtingen Gambia (VSG) in Gunjur. De rest van de (verse) ingrediënten haal ik op de markt in Serekunda.

Tegen het eind van de middag ga ik naar Karamaluu Lodge in Gunjur. Dit is de plek waar ik de lunch ga verzorgen. Er moet nog het e.e.a. besproken worden. Er is veel belangstelling voor de lunch. We hadden de grens gelegd op 40 deelnemers. Maar dit is ruim overschreden, er was zelfs een wachtlijst. Iedereen die zich aangemeld heeft (ook via de wachtlijst) is welkom. We hebben nu een kleine 50 deelnemers. Vanavond is er een reggaenight op Karamaluu Lodge en daar wil ik graag bij zijn. Ik heb een kamer geboekt omdat het waarschijnlijk laat gaat worden. Maandag in de loop van de morgen ga ik weer terug naar Kololi Tavern.

De meeste mensen heb ik al kunnen bereiken toen ik gisteren afspraken aan het plannen was. Komende week ga ik een keer naar de medische post en de school in Seyoni, naar het Psychiatrisch ziekenhuis in Sukuta, naar de directeur van het ziekenhuis in Banjul, naar de Program Manager Mental Health in Kanifing en heb ik een gesprek met de aannemer over de plannen van Stichting Mental Health Care Tanka Tanka, Stichting Buganala en Stichting Huis van Marabout. Zondag 13 november komt een groep uit Etten, Ulft en Doetinchem naar Gambia. Naast een aantal excursies gaan we ook de projecten van Stichting Buganala en Stichting Huis van Marabout bezoeken. Maar eerst vandaag een bezoekje aan Gunjur. Praten, eten en reggae dansen. Het is behoorlijk warm en ook s 'nachts koelt het niet zo veel af maar dat went snel!

Zondagmorgen eerst een lekker ontbijtje met een eitje en een senfou met camembert. Ik had thee meegenomen vanuit Nederland omdat ik de thee hier niet zo lekker vind. Daarna een fijne wandeling gemaakt door de wijk want op zaterdag had ik wel heel veel gezeten, tijd om de benen te strekken. Wanneer ik door de wijk loop dan valt op dat de overdadige regenval van de afgelopen maanden toch wel heel veel schade heeft aangericht. De hoofdwegen vallen nog wel mee maar wanner je de wijken ingaat dan zie je de uitgesleten wegen die haast niet meer begaanbaar zijn. De auto's rijden voorzichtig door de moeilijk begaanbare straten, sommige delen staan zelfs nog voor een deel onder water. In Kololi Tavern waar ik nu woon viel het in juni/juli nog wel mee toen ik daar was. Maar toen ik enkele weken later weer thuis was, zag ik beelden van auto's die bijna tot aan het dak in het water stonden in 'mijn' straat. Het had in 34 jaar niet meer zo veel en heftig geregend en dat valt op.

Verder die dag wat verder geïnstalleerd. Ik had nog geen kledingkast op mijn slaapkamer. Deze kast werd door een drietal mannen gebracht. Met verwondering bekeek ik hoe handig zij dit deden, met een 2-deurs kast via een gammel wenteltrapje naar boven. Ik vind het al lastig om met een paar volle boodschappentassen naar boven te lopen, laat staan met een kast van een onhandig formaat. De koffer kon nu uitgepakt worden en nu was ik helemaal gesetteld. Rond 18.00 uur kwam Karafa mij ophalen voor mijn trip naar Karamaluu Garden Logde in Gunjur. Ik had aangegeven dat ik voor het diner er zou zijn en dat lukte mooi. Er was nog even tijd om naar mijn kamer te gaan. De kamers bij Karamaluu Garden Logde waren volgeboekt dus was ik voor die nacht ondergebracht bij de buurman Nema Kuta Garden Camp. Ik werd door Alex van Nema Kuta Garden Camp met de jeep naar mijn kamer gebracht. Het was wel te lopen met een shortcut maar Alwex zei: it is not easy in the dark, you will get lost. Ik had mijn spullen op de kamer achter gelaten en Alex bracht mij weer terug naar Karamaluu waar het diner op mij stond te wachten. Bayou, de kok van Karamalou, had goed zijn best gedaan en serveerde een schotel met kip, rijst en salade. Dat ging er met smaak in want met alle consternatie rond het naar boven tillen van de kast naar 'mijn' huis, was de lunch er bij in geschoten. Even rustig blijven zitten en nagenoten van het diner want, zoals ze hier zeggen, let the food come down. Aan de rand van de logde was de DJ al enthousiast aan het werk en werden we verrast met fijne reggae klanken. Toen ik eerder die avond aan kwam rijden met Karafa werd de omgeving van Karamaluu al opgesierd met mooie verlichting en fijne klanken. Na het diner verplaatste het hele gezelschap zich naar de plaats op Karamaluu waar de DJ al een poosje zijn uiterste best deed om iedereen lekker in beweging te krijgen. Zijn pogingen vielen in goede aarde want bijna iedereen deed zijn/haar best om zo mooi en soepel mogelijk te bewegen op de klanken die begeleid werden door de zang en rap van DJ Hans. Maandagmorgen rond 01.30 uur was ik uitgedanst en bracht Alex mij naar mijn kamer op Nema Kuta Garden Camp. Die nacht goed geslapen al was de nacht wél wat kort. Ik was al vroeg op omdat ik een online vergadering had van mijn werk in NL. Ik had mijn laptop en WIFI meegenomen want terugrijden was geen optie. Het is in de ochtend zó druk dat ik de afgesproken tijd van de vergadering nooit zou kunnen halen.

Ik was vroeg uit bed dus liep ik nog even een rondje over Nema Kuta Garden Camp. Alex was ook al wakker en was druk bezig in de tuin. Alles op Nema Kuta Garden Camp wordt gebracht onder het motto 'Eat what you grow, grow what you eat'. Nema Kuta Garden Camp heeft een uitgebreide tuin waar alle producten vandaan komen die zij in hun keuken gebruiken. Alex vertelde mij heel gepassioneerd over alles wat er in zijn tuin groeit en bloeit. Omdat er veel (buitenlandse) gasten komen heeft Alex in de loop van de jaren verschillende zaden gekregen om in zijn tuin te planten. Ik heb een scala aan mooie vruchten gezien: Europese sinaasappels (de oranje, de Gambiaanse zijn groen), clementines, limoenen, papaja's, passievrachten, gember, pepers, Nigeriaanse limoenen, bananenbomen en nog veel meer. En bij elke boom en vrucht vertelde Alex een mooi verhaal. Hij maakte zich veel zorgen om de ontbossing die toch nog op grote schaal hier plaats vindt. Hij probeerde daar in zijn tuin een tegenwicht aan te geven. Na zijn interessante rondleiding was het tijd om terug te gaan naar Karamaluu. Ik kon nog mooi even mijn verbinding testen en mijn online-vergadering verliep goed. Ondertussen had Bayou al een mooi ontbijtje voor mij klaar gezet. Nog even wat zaken besproken rond de lunch die ik op de 18e ga verzorgen en rond 11.00 uur, mooi op tijd, stond Karafa voor de deur van Karamaluu om mij weer op te halen. De rit naar huis verliep vlotter dan de heenreis op zondag. Dit had ik niet verwacht maar schijnbaar maakt het niet zo veel uit wanneer je hier de weg op gaat, het is meestal druk. Maar maandagmorgen viel het mee. Bij thuiskomst even onder een verfrissende koude douche en een kleine lunch klaargemaakt. Rond 15.00 uur kwam Karafa mij ophalen want ik wilde alvast wat spullen en niet-verse ingrediënten voor de lunch op de 18e halen. Op Kairaba Avenue zitten van allerlei zaken. Eerst naar de wholesale op het gebied van huishoudelijke spullen en daarna naar Kairaba Shopping Center voor de ingrediënten die Marouns Supermarket niet heeft (of te duur zijn). Goed kunnen scoren bij Kairaba Shopping Center, volgende week moet ik alleen de verse ingredienten nog halen. Dit ga ik inkopen op de grote markt van Serekunda, samen met mijn gasten uit Nederland die komende zondag in Gambia arriveren. Voor maandagavond staat een mooie pasta op het menu die ik zelf ga koken. Qua portie wordt het weer voor een heel weeshuis dus heb ik een schaal meegenomen bij Kairaba Shopping Center om de rest in de koelkast te kunnen bewaren. Dinsdag ga ik naar Naneto Seyoni en meestal heb ik dan geen zin meer om s' avonds naar de Strip te gaan om te eten. En twee dagen pasta achter elkaar eten vind ik geen straf!

Dinsdag naar Naneto Seyoni naar de school van Stichting Buganala en de medische post van Stichting Huis van Marabout - Gambia. Vanaf zondag komen er een aantal gasten over vanuit Nederland dus er moet het een en ander voorbereid worden. Ik kon niet zo heel vroeg terecht op de medische post omdat de post tot 12.00 uur open is vanwege het spreekuur. Yaya zou mij om 10.00 uur op komen halen maar even voor tienen ging de telefoon. Yaya zei dat hij opgehouden was omdat de president onderweg was. Niet veel later stond Yaya bij mij aan de poort. We reden langs het grote conferentiecentrum in Bijilo dat door China gebouwd is. Vanwege deze bouw is een groot gedeelte van het Monkeyparc Bijilo verloren gegaan en lopen de apen nu overal rond. Ik hoorde zondagavond dat de Amerikanen hun ambassade willen gaan bouwen is het overgebleven deel van het bos in Bijilo (is een gerucht maar dit zou jammer zijn). Het conferentiecentrum was zwaar bewaakt, dus toch een keer in gebruik. Dit staat helaas niet in verhouding tot wat dit gekost heeft en waarván dit ten koste gegaan is (maar daar heb ik al eens eerder over geschreven). Nadat we de controles voor het conferentiecentrum gepasseerd waren, begon het verkeer weer wat te vlotten. Met de nadruk op wat want door de wegwerkzaamheden loopt het verkeer maar langzaam door. De turntable bij Brusubi ligt op z'n kop omdat ze daar al met de voorbereidingen voor de nieuwe weg bezig zijn. Dan ligt er nog een stukje oude weg gevolgd door een heel stuk omleiding tot aan Yundum waar de voorbereidingen bezig zijn voor de fly-over die daar komt. Na Yundum is de weg weer omgeleid tot aan het kruispunt bij het vliegveld. Normaal gesproken is het van Kololi tot aan dit kruispunt ongeveer een half uur rijden maar nu kostte dit toch wel een uur. Een deel van het oponthoud werd veroorzaakt doordat Yaya zat te bellen achter het stuur. Dit werd opgemerkt door een agent die wij passeerden. Hij had dit doorgegeven aan zijn vrouwelijke collega die een eindje verderop stond. De agent had doorgegeven dat de chauffeur een tubaab (ik dus) als medepassagier had. Op deze wijze kon Yaya er gemakkelijk uitgepikt worden. De rest van reis verliep redelijk vlot. We waren te vroeg voor de medische post dus gingen we eerst naar de school. Het was schijnbaar net pauze toen we aankwamen dus een stroom van kinderen kwam aangelopen naar de bus van Yaya. Al zingend en klappend liepen de kinderen om ons heen toen we naar de docenten liepen die buiten aan het pauzeren waren. Volgende week ga ik met de groep naar Naneto Seyoni. Ik heb dit bezoek voorbereid met de docenten van de school. Tussendoor nog een heerlijk glaasje attaya (green tea) gedronken. Toen kreeg ik van Yusupha het signaal dat de verpleger van de medische post beschikbaar was. (terwijl ik dit aan het schrijven ben staat de televisie aan op een Afrikaanse muziekzender. Op dit moment is een groep een Afrikaanse versie van The little drummerboy aan het uitvoeren, op een strand compleet met een rap. Vreemd idee maar klinkt wel goed en zal het ook goed doen over een week of 6 tussen alle geijkte en 'versleten' kerstnummers). Met de verpleger van gedachten gewisseld over de gang van zaken in de medische post. De toestroom van patiënten is nog steeds groot maar wel minder dan in de maanden daarvoor. Het regenseizoen is afgelopen dus het malaria is minder prominent aanwezig. De verpleger begint binnenkort aan een universitaire opleiding. Hij wil dit (gelukkig) blijven combineren met het werk op de post. Er was op dat moment een tweede verpleger aanwezig, zij werd ingewerkt zodat ze het over kan nemen wanneer dit nodig is. De belangrijkste zaken waren op dat moment besproken met de school en de medische post dus in de bus en weer terug naar Kololi. We reden de poort uit en overal liepen kinderen rond de bus om ons enthousiast uit te zwaaien. De school zat er voor hen op en ze waren allemaal op weg naar huis. Yaya reed stapvoets over het zandpad naar de hoofdweg want de kinderen liepen gevaarlijk dicht bij de auto. Het ging allemaal goed en was een mooi gezicht, zoveel enthousiasme te zien bij de kinderen. Op de weg terg was het volle bak in de bus van Yaya. De verpleger en zijn collega reden met ons mee tot aan Brikama. Onze vaste verpleger Petero woont net buiten Brikama wanneer je weer richting het vliegveld rijdt en zijn vervangster Rohey stapte uit, midden op de market in Brikama. Het eerste deel was iedereen enthousiast met elkaar in gesprek, waarover weet ik niet want als enige tubaab in de auto was ik hun taal niet machtig. Het was in ieder geval wel heel gezellig. En ik had wat tijd voor mijzelf om e-mails te beantwoorden en te versturen, sms'jes en whatsapp berichten te verzenden voor afspraken van deze week. Op deze manier gaat de reis snel, ondertussen waren we al weer in Busumbala om onze coördinator Yusupha thuis te brengen. De weg langs de reconstructie van de hoofdweg was keer niet zo vol omdat het nog geen avondspits was. Erg hard rijden lukt niet door de vele kuilen en gaten in de noodweg (als het te hard hobbelt zegt Yaya steevast, now you are getting free massage) maar het liep wel mooi door. Al met al duurt de reis nu zo'n anderhalf uur in plaats van 45 minuten maar dat is nog wel te overzien. En het verveelt geen moment want er is veel te zien want het blijft mooi om de dynamiek te zien. Nog wat boodschappen voor de lunch. Ik was van plan om op de Strip te gaan eten maar ik heb nog pasta in de fridge staan van gisteren. Het is altijd erg leuk om naar Seyoni te gaan maar het is ook erg warm daar. Dus vermoeiend. Straks een lekkere verfrissende, koude douche en dan ben ik weer helemaal bij. Ik heb wel een boiler voor warm water maar die heb ik nooit aan. Ik vind de koude douche geen probleem en het schijnt gezond te zijn (moet er in Nederland niet aan denken maar hier is het no problem!)

Woensdag op pad voor Stichting Mental Health Care Tanka Tanka. Eerst een bezoek aan het mental hospital en in de middag een kennismakingsgesprek met de nieuwe Program Manager Mental Health van het ministerie. Op weg naar het mental hospital eerst even bij Ingco (de plaatselijk Gamma/Praxis) langs om wat extra lampen te halen. In juni had ik er 26 LED lampen gekocht. Deze zijn in serie geschakeld geïnstalleerd dus als er één niet doet, doen ze het allemaal niet. Er waren daarom war reservelampen nodig. Bij aankomst eerst een gesprek gehad met de manager. De gaspitten in de keuken moesten nog gerepareerd worden en verder waren en nog wat andere kleine zaken te bespreken. Daarna naar buiten om te kijken of de dompelpomp, die in april aangeschaft is, goed werkt. De putten zijn al vrij snel vol omdat de wasserij het water er in loost. Er moet dan een vrachtwagen komen die de putten leegpompt. Dat is kostbaar en ook lastig vandaar de aanschaf van de dompelpomp. Toen ik er in juni was, waren de putten net geleegd. Loodgieter Jerreh leegt elke woensdag en vrijdag de putten. Dus vandaag was hij al bezig. Vol trots liet hij zien dat het goed werkte. Op de dompelpomp zit een lange slang aangesloten die uitkomst bij de buitenmuur. You have to plant bananatrees there, they grow there very well, was het advies van Jerreh. Jerreh vroeg alleen om een paar werkhandschoenen. Nu deed hij het werk nog met de blauwe, plastic handschoenen die de verpleegkundigen dragen bij hun werk. Op de terugweg ben ik weer even naar de Ingco geweest om twee paar handschoenen te kopen. Hij wilde graag size small hebben, I have just little hands. Maar Ingco had alleen maar 1 maat, ik denk dat Jerreh dit niet erg vindt. Toen ik weer thuis was had ik nog een paar uurtjes voor de volgende afspraak. Even lekker lunchen met een senfoe met canned beef, een kop thee en een gekookt eitje. Daarna een koude douche en bijkomen onder de ventilator. Gelukkig had ik stroom, NAWEC was mij gunstig gezind op dat moment. Het is behoorlijk warm dus als het even kan pak ik tussendoor een momentje om bij te komen. Toen was het weer tijd om op pad te gaan. Sinds kort is er een nieuwe Program Manager Mental Health. Voor een aantal van ons is het een oude bekende. Toen de huidige manager een paar jaar voor studie in Turkije, was hij de plaatsvervangend manager van Tanka Tanka. Ik heb hem daar toen nooit getroffen dus ik kende hem niet. We hebben een mooi en open gesprek gehad over alles rond de psychische zorg. Het is belangrijk dat deze contacten goed zijn. Tenslotte zijn wij met ons werk afhankelijk van de diverse overheden hier. Als ziekenhuis zijnde valt Tanka Tanka onder het algemene ziekenhuis in Banjul maar qua psychische zorg valt Tanka Tanka onder de Program Manager. Op de terugweg reden we langs de Gambian Renvenue Authority (GRA). Zij geven Tax Indification Numbers (TIN). Dit heb je o.a. nodig wanneer je een bankrekening wilt openen. Ik heb zo'n TIN maar die ben ik kwijt terwijl ik deze week een rekening moet openen. In 2014 moest ik daarvoor naar Banjul en dat kostte mij een hele dag, en werd van kantoortje naar kantoortje gestuurd. Daar had ik nu geen zin in. Dus mooi dat er nu ook een GRA in de buurt zit. Ik had geen paspoort bij me anders was ik er meteen naar toe gegaan. Dan morgen maar even. Ik was eigenlijk van plan om die avond naar Cape Point te gaan om te eten bij Calypso maar naar een kleine siësta had ik daar geen zin meer in. Karafa bracht mij naar de Strip om een take-away te halen. Wanneer je Strip oploopt komt je eerst langs Yasmina's, mijn vroegere stam-restaurant. Na de verbouwing vind ik het niet meer zo gezellig. Ik liep langs Yasmina's toen hoorde ik iemand roepen: Hello William how are you doing. Het was één van de obers, Saihou. Ik had hem na de verbouwing niet meer gezien dus dacht ik dat hij daar niet meer werkte. Toch bij Yasmina's gaan zitten voor de take-away om zo weer eens bij te praten met Saihou. You want to drink the same as usual? Ik zat aan de rand van het terras langs de grote weg, tegenover StopStep Pharmacy. Ik kon van daar uit alles wat voorbij kwam mooi bekijken. Na een poosje kwam mijn take-away en reed Karafa mij weer terug naar huis.

Op woensdag was ik bij Marouns Supermarket geweest om het vlees te bestellen voor de lunch op de 18e. De butcher was er niet er zou er op dondermorgen wél zijn. Dus donderdagmorgen weer op pad met Karafa. De butcher was er dit keer wel en alles werd keurig genoteerd inclusief datum van ophalen en telefoonnummer. Daarna door naar de GRA voor mijn TIN. Ik moest eerst een kopie van mijn paspoort laten maken. Toen stond ik aan een balie waar een heer in uniform heel gemoedelijk een formulier invulde en ook wat vragen stelde. Met dit formulier naar een ander kantoortje voor nog wat aanvullende informatie en uiteindelijk naar een kantoortje waar een dame het formulier uit zou printen. Ze vulde mijn gegevens in en vroeg of ik al eerder een TIN had gehaald. Dat klopt bevestigde ik, zo'n 8 a 9 jaar geleden maar die was ik kwijt geraakt. Dat klopt zei de dame, dat in 2014. Het stond nog gewoon in de computer! Dat had ik niet verwacht na zo'n tijd. Volgende keer, wanneer ik de TIN weer kwijt ben, hoef ik alleen maar met mijn ID te komen. Ik maak nu een foto van de TIN en sla deze op in mijn computer want ik zal de TIN vast wel weer een keer kwijt worden. Ik ga deze week naar de Standard Chartered Bank om een rekening te openen want ik heb weer een TIN! De GRA ligt in de buurt van het stadium in Bakau, een mooie gelegenheid om even naar de craftmarket in Bakau te gaan, nu ik er toch in de buurt ben. Vorige keer had ik leren tassen willen kopen maar degene die ik wilde hebben waren er niet. Net voor de terugvlucht in juli kreeg ik een appje met foto van de verkoper dat mijn tassen er waren. Maar ik was al in de vertrekhal. Die partij tassen was al weer verkocht maar donderdagmorgen was de nieuwe voorraad binnen. Helaas was het niet gelukt. De tassen moesten van Farafenni komen en het was schijnbaar druk op de weg. Maar zijn leverancier had de tassen dit keer wel. Hij liet trots een foto zien die hij gekregen had van de leveranciers. Ik herkende de foto want deze foto had ik hem gestuurd om te laten zien welke tassen ik bedoel. Ik hoop dat ik de tassen kan kopen, ik ga het zaterdag nog een keer proberen maar ik heb er een hard hoofd in. In de buurt van deze shop zat de shop waar ik altijd mijn brons koop. Deze shop was akelig leeg, er stonden maar 2 of 3 bronzen beelden. Over 10 dagen komt de nieuwe collectie. We hebben app-nummers uitgewisseld, ik krijg een app met foto's van de nieuwe collectie en ik zie wel hoe ik het dan in Nederland komt. Op weg naar huis nog even bij de Stop Step Pharmacy geweest. Ik heb redelijk wat stof gehapt (eigenlijk te veel) de afgelopen dagen dus ben ik aan het hoesten (gebeurt wel vaker hier). Een kuurtje gekocht en dan is dat zo weer over. Thuis een lekker lunch gemaakt en daarna even onder de douche gesprongen. Een pilletje er in en nu op bed. Het pilletje deed zijn werk, ik heb in ieder geval lekker op geslapen en voel me een stuk fitter. Heb voor alle zekerheid wat COVID testen gehaald. Deze waren niet te koop in de Pharmacy. Ik werd verwezen naar een klein stalletje op de hoek van de straat. Karafa was hooglijk verbaasd dat ik COVID testen wilde hebben. There is no COVID here so why should you buy COVID test? Heb hem uitgelegd dat COVID in Nederland nog steeds actueel is. Karafa schudde zijn hoofd toen ik dat vertelde, hij vond het maar vreemd. Vanavond ga ik weer voor de take-away want dat is gisteren goed bevallen.

Vrijdag had ik een afspraak in het Edward Francis Small Teaching Hospital in Banjul. Tanka Tanka valt onder dit algemene ziekenhuis in Banjul. Sinds kort zit er een nieuwe directeur. Helemaal nieuw is hij niet in Gambia, rond 2013 was hij ook al een paar jaar directeur. De afspraak was om 09.30 uur en ik wilde niet te laat komen. Normaal gesproken rij je in zo'n 30 minuten naar Banjul vanaf mijn huis. Maar zoals ik al eerder schreef, is het een gekkenhuis op de weg. Dus vroeg uit de veren. Dat was niet zo moeilijk want ik zit al sinds donderdagmorgen zonder stroom. De ventilator op de kamer doet het niet en dit uit zich in meer dan zweterige nachten. Het gebrek aan stroom is niet alleen te merken aan de ventilatoren maar ook aan de druk op het water. Er is niets lekkerder dan na een zwoele, zweterige nacht even lekker koud af te douchen. Helaas kwam er een klein en miezerig straaltje uit mijn douche. Het zweet had die nacht harder uit mijn lijf gestroomd dan het water dat nu uit de douche kwam. Toen ik het gevoel had dat ik toch wel overal een fris straaltje over mijn lijf had gekregen, liep ik de douche uit en ging mij aankleden. Klokslag 08.00 uur stond Karafa voor de deur. Het eerste stuk ging stapvoets richting traffic light, tien we die eenmaal gepasseerd waren, ging het vlot. Rond 08.45 uur liep ik al op het terrein van het ziekenhuis. Alhoewel ziekenhuis, het eerste deel leek op een grote bouwput maar éénmaal binnen was het toch anders. Al snel had ik het kantoor van de managing director gevonden en nam plaats op de gang. Er was nog bijna n iemand, alleen de schoonmaakdame was aan het werk. De dame was met de vloer aan het dweilen en ik beurde al netjes mijn benen op zodat zij ook onder de bank kon dweilen. Ineens keek ik in een paar boos kijkende ogen en de schoonmaakdame zei met een norse stem; sir please please. Met andere woorden ze verwachtte dat ik op zou staan zodat ze overal goed bij kon. Dat had ik even niet in de gaten. Ondertussen kreeg ik een app met een foto van de tassen die klaar stonden in Bakau. Op de terugweg kom ik daar toch langs, mooi geregeld!. Het was even voor half 10 en ik zag de managing director zijn kantoor binnen lopen. Ik dacht dat hij mij zo zou roepen maar naar 10 minuten wachten nog niets. Maar even op de deur geklopt en het bleek dat de wachtruimte zich daar bevond (terwijl iedereen mij daar had zien zitten, als enige tubaab maar ok). Het gesprek met de directeur verliep erg goed. Er waren ook een aantal andere artsen bij. Ze waren zeer geïnteresseerd in de plannen van Support Mental Health Care Tanka Tanka voor het psychiatrisch ziekenhuis. Een poosje gepraat over wat wij belangrijk vinden en wat de staff van het ziekenhuis belangrijk vindt. Dat lag allemaal op één lijn. Volgende week dinsdag gaat de directeur met mij mee naar Tanka Tanka. Toevalligerwijze is de aannemer er dan ook op naar het binnenterrein te kijken. De directeur hoorde van onze plannen voor het binnenterrein van Tanka Tanka en was benieuwd wie de aannemer was. Mooi dat ze beiden er dinsdag zijn, soms lopen zaken mooi in elkaar over! Na een mooi en goed gesprek namen wij afscheid van elkaar. Met een goed gevoel reden we richting Bakau om even de tassen op te halen. De vreugde werd echter een beetje getemperd omdat de tassen pas die avond zouden komen (datzelfde verhaal zei de verkoper gisteren ook, ze komen vanavond). Hij had een foto gestuurd dus was ik er van uitgegaan dat ze er waren, helaas niet. Zaterdag nog weer een poging. Ik had zo'n stille hoop dat NAWEC de problemen met de stroom weer opgelost zou hebben toen ik thuiskwam, een 2e helaas voor die dag. Mijn laptop was al leeg en mijn WIFI ook. Ik had nu mijn powerbank ingeschakeld om het contact met de buitenwereld toch nog een beetje levendig te houden. Mijn andere telefoons had ik op de hotspot staan van mijn Gambiaanse lijn, hierdoor trok ik al mij beltegoed weg. Ik kwam hier achter rond 14.00 uur en op vrijdag is het dan Friday prayers en dan zitten de shopjes dicht. Dan maar even een poosje relaxen en straks weer verder. Ondertussen had ik al op de facebookpagina gekeken wat er nu aan de hand was. Er was een probleem maar het was nog niet helemaal duidelijk wat er nu verkeerd ging. Een oplossing zou nabij zijn. Het begon al donker te worden en om mijn zonnecel-lamp niet te veel te belasten had ik een kaars opgestoken. Mijn telefoon was ook al weer bijna leeg en dat was te zien aan het aantal lampjes die brandden op mijn powerbank. Van de stoere vier lampjes waren er nog maar 2 over. Ik haal in ieder geval de volgende dag met mijn telefoon. Ik kreeg via facebook het bericht dat de problemen opgelost waren. Er was een grondkabel beschadigd en binnen een uur zou iedereen weer stroom hebben. Gelukkig want dan kunnen al mijn apparaten weer bijtrekken. Het uurtje was inmiddels al weer een uur voorbij en ik keek nog steeds in het wakkerende vlammetje van mijn kaars. Ik plaats niet zo snel een reactie op facebook maar vond het nu wel een keer tijd worden. Het zal niet aan mijn reactie gelegen hebben maar 10 minuten daarna was NAWEC weer vol in bedrijf. Alle opladers tevoorschijn gehaald en in elke hoek van de kamer een apparaat ingeplugd. En mijn laptop had al snel weer prut genoeg om aan het werk te gaan. Ik was ongeveer 20 minuten aan het typen toen het zwart voor mijn ogen werd. Dit lag niet aan mijn ogen, NAWEC vloog er weer uit. Gelukkig was dit nu van korte duur. Zaterdag ga ik naar de bank om een rekening te openen en naar Bakau om mijn tassen op te halen. Daarna lekker niets en naar het strand. Zondag komt er een groep uit de Achterhoek aan. Met deze groep gaan we een aantal leuke dingen doen zoals o.a. een bezoek aan de school van Stichting Buganala en de medische post van Stichting Huis van Marabout - Gambia, de lunch van de VSG op de 18e, naar de markt in Serekunda. Zondag rond 13.00 uur komen zij aan sta ik hen, samen met Yaya, op te wachten op het vliegveld. Nu wordt het tijd om te gaan slapen met, hopelijk, een werkende ventilator.