Mei 2021

It giet oan!

Er zijn wel een aantal paralellen te trekken met mijn Gambia-reis en de Friese Elfstedentocht (niet dat in Gambia ooit sprake was van een dergelijke tocht). Er zaten wel wat onzekerheden in de voorbereiding van de reis. Via Nederland vliegen kon niet maar België had wel mogelijkheden maar dan alleen voor essentiële reizen, niet voor vakantiereizen. Gelukkig kon ik vrij gemakkelijk aantonen dat ik voor de diverse stichtingen aan het werk ging. Ook moest ik een negatieve PCR-test kunnen overleggen. Deze test kon ik af laten nemen in een laboratorium in Oosterbeek. Het is een test met een speciale verklaring/certificaat van een arts. Donderdag voor vertrek ben ik getest en nog diezelfde avond kreeg ik het certificaat op de mail. Ik werd met de auto naar Zavetem gebracht. Nederland heeft voor België code rood voor wat betreft de corona. Dus België inreizen heeft beperkingen. Het internet afgespeurd en nergens stond echt duidelijk vermeld wat nu de inreisvoorwaarden zijn. Ergens stond dat bij een verblijf van minder dan 48 uur in België, geen test nodig was. Daar dan maar vanuit gegaan m.b.t. mijn chauffeur(s) want ik had zelf de verklaring van de PCR test. Uiteindelijk konden we na Eindhoven zo België inrijden via de autobaan, geen controles aan de grens. Het inchecken op het vliegveld verliep mooi soepel. Mijn PCR-certificaat werd gecontroleerd en al vrij vlot was ik door de securitychecks heen. Het was nog even afwachten hoe de checks in Gambia zouden verlopen. Ik had gehoord dat ik daar nog een sneltest zou moeten doen en bij negatief resultaat, vrij was om te gaan en staan waar ik wil. Ook klonken er geluiden van misschien een quarantaine van één dag, dat is dan ook wel te overzien.

Brussels Airlines vliegt met een Airbus. Dat is een vrij groot toestel met 7 rijen stoelen. Ik dacht dat ik mooi de ruimte zou hebben want in corona-tijd zullen ze niet alle plaatsen bezetten en wie vliegt er nu naar Gambia? Vakanties zijn niet toegestaan buiten de EU, alleen familiebezoeken en businesstrips. Maar niets was minder waar, het vliegtuig was volledig bezet. Hoofdzakelijk met Gambianen en Senegalezen, het vliegtuig maakte op de terugweg een stop in Dakar. We vertrokken mooi op tijd en de vlucht zou een half uur minder duren dan gepland. Het was een luxe Airbus met voor een ieder een eigen scherm met een entertainment programma. Ik was vergeten om mijn 'oortjes' in te pakken dus voor mij was het wel beeld maar geen geluid. Gelukkig waren de meeste films ondertiteld in het Nederlands, ik heb twee films gekeken en dat besloeg al ruim 4 van de 6 uur reistijd. Nog een poosje met mijn buurman gepraat, een Gambiaan die in Stuttgart woont en werkt. Zijn vrouw is Duits en hij ging een paar weken op bezoek bij zijn familie in Serekunda-Latrikunda German. Was een leuk gesprek. Even later klonk de stem van de gezagvoerder met de mededeling dat hij de landing ingezet had. Zo'n 30 minuten later raakten we met een mooi zachte plof de Gambiaanse bodem, back home na zo'n 14 maanden!

Het was druk bij de aankomsthal in Gambia. Als eerste werd het PCR-certificaat gecheckt. Dit was de enige check op corona, geen sneltest! Daarna moest ik naar een balie om eur 20/dal 1.000 af te rekenen voor de extra corona-securitycheck, bij vertrek moet dit ook weer. De paspoortcheck ging lekker vlot en nu mijn koffer. Ik zag dat beide bagagebanden in werking waren en het was voor mij even onduidelijk welke band ik moest hebben. In de drukte was het haast niet mogelijk om beide bagagebanden in de gaten te houden. En de bagagebanden waren wél genummerd maar er stond geen bord bij met de vluchtnummers. Achteraf bleek dat beide bagagebanden voor onze vlucht waren. Ik heb even gewacht totdat het wat minder druk was zodat ik beide bagagebanden in de gaten kon houden. En even later zag ik mijn koffer al op de band liggen. Nog even door de customs-check en een scan van mijn koffer. Mijn koffer werd er uit gehaald en moest open. De dame die de controle uitvoerde verontschuldigde zich voor het ongemak: Sorry Sir this is routineprocedure. Een leuk gesprek gevoerd met de dame en heer die mijn koffer controleerden. De heer kwam van Njaba Kunda waar Stichting Bugunala actief is met een nurseryschool en de dame woonde in Kololi vlak bij de New Road én vlak bij mijn huis. Het 'ijs' was snel gebroken en de koffer was snel gecontroleerd. Nu naar de uitgang waar Yaya al op mij stond te wachten en even later kwam Yusupha mij ook begroeten. Nog even snel wat 'credit' op mijn Gambiaanse mobiele nummer laten zetten. Ik was bang dat mijn Gambiaanse nummer geblokkeerd zou zijn omdat ik meer dan een jaar niet meer hier geweest was. Maar toen ik de telefoon op het vliegveld aanzette bleek dat het nummer nog werkte. Ik had nog wat 'credit' op de telefoon staan maar deze was 'on hold'. Toen ik wat verse 'credit' er op zette toen deed de telefoon het weer!

Het was druk op de weg naar mijn appartement. Donderdag was het Suikerfeest/Koriteh. Het einde van de ramadan werd ook op vrijdag nog volop gevierd. Veel mensen die langs de kant van de weg liepen in de meest fantastisch mooie traditionele kleding. En omdat het weekend er achter zit zullen de festiviteiten ook op zaterdag en zondag plaatsvinden. Ik heb al een uitnodiging ontvangen om zaterdagavond mee te gaan naar een feest. Zoals ik al zei was het druk op de weg. Veel auto's die niet echt gestructureerd door elkaar heen reden en alles ging (net) goed. Het lijkt voor ons een chaos op de weg maar voor de Gambiaanse chauffeur zit er meer orde in de chaos. Stapvoets reden we richting mijn appartement in Senghore Kunda. Yaya had van te voren gebeld want er was wat veranderd aan de poort van de compound. Ik had twee geleden mijn huis gereserveerd via de dochter van de familie. Zij zorgt er altijd voor dat mijn huis mooi klaar staat wanneer ik arriveer, maakt niet uit hoe laat. Nog even wat boodschappen gedaan. Op de Senegambia Strip waren weer een aantal restaurants open maar ik had geen zin om uit te gaan eten. De Safe Way supermarket aan de Bertil Harding Highway was gelukkig open, het was al na tienen (Gambiaanse tijd). Het hoognodige gepakt, de rest komt zaterdag wel. Noodles, water en cola. Meer heeft een mens niet nodig. Althans op dat moment, na een reis van bijna 14 uur (van deur tot deur), zin in slapen maar toch wel trek. De koffer opengeklapt om het hoognodige voor de nacht er uit te halen en toen ging het licht letterlijk en figuurlijk uit.

Zaterdagmorgen al vroeg wakker, rond 05.30 uur. Zit nog in mijn Nederlandse ritme. Ik ben rond 07.00 uur opgestaan, het is heerlijk hier s'morgens vroeg. Gisteravond toen ik aankwam was het nog behoorlijk warm, zo rond de 28 graden. Vandaag zal het kwik oplopen tot ca. 31 graden maar nu is het lekker. Ik heb voor volgende week al redelijk wat afspraken staan. Maandag ga ik met Yaya naar Naneto Seyoni, een bezoek brengen aan onze medische post. Praten over de gang van zaken én kijken wat de vorderingen zijn m.b.t. de aanleg van de waterleiding en de bouw van de toiletten. Tevens wil ik dan een afspraak maken met de Village Council voor de maandag er op. Ik ga samen met Yusupha en verpleegkundige Petero met de dorpsraad gaan praten over de toekomst van de medische post en de rol van het dorp daar in. Dinsdag, woensdag en donderdag ga ik aan de slag voor Stichting Support Mental Health Care Tanka Tanka. We willen een lokaal Gambiaans bestuur opzetten en dinsdag spreek ik de man die ons daar bij ondersteunt en hoop ik al een aantal kandidaat-bestuursleden te spreken. Woensdag breng ik een bezoek aan Tanka Tanka Mental Health Care. Ik heb daar afgesproken met de manager en wil praten over de gang van zaken binnen Tanka Tanka. Naar aanleiding van dit gesprek ga ik voor volgende week gesprekken plannen op het ministerie en het centraal ziekenhuis in Banjul.

Donderdag ga ik praten met iemand van International Organization for Migration (IOM) The Gambia. Zij zetten zich o.a. in voor mensen die weer terug komen naar Gambia nadat ze geprobeerd hebben via de backway naar Europa te reizen. IOM wil gaan investeren in Tanka Tanka en wij zijn benieuwd wat zij precies willen gaan doen en natuurlijk willen wij bekijken op welke wijze we kunnen samenwerken. Op vrijdag wil ik in Gunjur gaan onderzoeken voor Stichting Huis van Marabout hoe we een doorstart kunnen gaan maken voor het traditionele mental home dat eerst in Busura zat. En dan is de eerste week al weer vol. Wanneer ik maandag in Naneto Seyoni ben wil ik ook een afspraak plannen met de aannemer. Hij is in Naneto Seyoni bezig met de aanleg van de waterleiding voor onze medische post en voor de school van Stichting Buganala én hij bouwt de toiletten bij de medische post. Hij gaat ook bouwwerkzaamheden verrichten voor Stichting Support Mental Health Care Tanka Tanka. Daar moet nog het e.e.a. voor overlegd worden.

Vanavond naar de Senegambia Strip for dinner. Nog lang niet alle restaurants zijn open, ook mijn favoriete restaurant Yasminas zit nog dicht. Maar blijft voldoende keus over. Het is niet druk bezet hier want er komen weinig tot geen toeristen maar het ziet er wel anders uit dan toen Gambia vorig jaar maart in lockdown ging toen ik hier was. Toen was de Strip net zo'n verlaten spookstad. De restaurants die open zijn, zijn goed bezet. Verder is het openbare leven weer gewoon op gang gekomen. De meeste instanties zijn open. Ik ga zo mijn ontbijtje halen bij de local shop: senfou met canned beef, boiled eggs en a cup of tea. Straks loop ik naar de Strip om mijn wifi weer op gang te brengen en vanmiddag een lekkere strandwandeling.

It is good to back in The Smiling Coast of Africa!

Zondag een rustige dag. Na een lekker lange strandwandeling wilde ik ga eten bij Swiss Tavern op het strand bij Bijilo. Je zit daar op een verhoging, vlak bij het water. Het geheel is overdekt met een idyllisch dak van riet. Wanneer je daar eet, zit je op een steenworp afstand van de oceaan. Je voelt de zeewind en hoort de golven ruisen. Na ruim uur kwam ik aan bij Swiss Tavern. ik zag een paar mensen zitten in het zand voor het restaurant dus dacht dat ik dat het restaurant geopend was. Maar dat was helaas niet waar. Op het raam hing een plakkaat: closed voor Ramadan, will be open again after Koriteh. Koriteh (suikerfeest) was afgelopen donderdag en vrijdag al. Maar het restaurant was nog steeds gesloten. Will be open after Koriteh, dat klopte wel maar er stond alleen niet bij wanneer ze dan open zouden gaan. Dan maar doorlopen naar Paradiso op de Strip. Dit is een fijn restaurant met een combi van Italiaanse en lokale diners. Het is van de broer van de eigenaar van Yasmina (mijn vaste restaurant). De eigenaar van Yasmina heb ik daar nog even gesproken. Hij had Yasmina vanwege COVID gesloten, te weinig klandizie. Maar ik had ook al geruchten gehoord dat Yasmina te koop zou staan en nooit meer zou openen. Dat is jammer maar Paradiso is ook een fijne plek om te eten. Een fish-curry en een single bacardi-coke met ice besteld. Lekker gegeten en nu terug naar huis en slapen.

Yaya stond maandagmorgen al vroeg met zijn 4wheel klaar bij mij aan de poort. Voorheen zou ik geschreven hebben dat hij klaar stond aan de black and white gate van de compound maar die is er niet meer. De black and white gate is vervangen door een andere gate in brown and beige colours. Mooi op tijd reden we weg voor het eerste bezoek aan onze medische post in Naneto Seyoni. Ik wilde die dag een gesprek hebben met de verpleegkundige en een gesprek voor volgende week plannen met de Alkalo, de dorpsraad en de Village Development Committee over de toekomst van de medische post. Daarnaast is de aannemer bezig met de bouw van de toiletten en de aanleg van de waterleiding (ook voor de school van Stichting Buganala, die op hetzelfde terrein ligt).

Het was druk op de weg maar we konden redelijk doorrijden. Totdat we in Brikama aankwamen. Men had besloten om de hoofdweg aan te pakken en deze was dus afgesloten voor autoverkeer. Via smalle weggetjes reden we kriskras door Brikama totdat we uitkwamen op een andere belangrijke verkeersader door Brikama, die tegelijkertijd ook aangepakt en afgesloten was (is niet iets typisch Gambiaans, vorige week lagen er ook twee belangrijke wegen in Doetinchem er tegelijkertijd uit, Europaweg en Missetstraat; was ook niet handig). Uiteindelijk wist Yaya zijn 4wheel door de chaos heen te worstelen. Ik had niet specifiek een tijd afgesproken in Naneto Seyoni dus had alle tijd en rust om dit spektakel te aanschouwen. Even later reden we voorbij de checkpoint, net na Brikama richting de grens met Senegal. Vandaar uit is het nog een kwartiertje rijden.

Toen we aankwamen waren de kinderen op het schoolplein aan het spelen. Ik stapte uit de jeep en meteen was ik omringd door de kinderen. Met de kinderen om mij heen liep ik richting de school om eerst de onderwijzers te begroeten. Ik had hen natuurlijk ook al ruim 14 maanden niet meer gezien. Het was fijn om weer terug te zijn. Nu naar de medische post. Ik zag al dat het erg druk was op de medische post. Daarom maar even kort met de verpleegkundige gesproken want ik wilde hem niet te veel storen tijdens het spreekuur. Hij maakt een afspraak voor komende maandagmiddag met de Alkalo en zijn dorpsraad. Ik kom dan wat eerder naar het dorp zodat ik met de verpleegkundige de stand van zaken door kan spreken. In de middag is de medische post gesloten en dan hebben we alle tijd.

De bouw van de toiletten en de aanleg van de waterleiding vordert gestaag maar is nog niet af. De planning voor de oplevering lag op eind april maar door Ramadan en gebrek aan materialen (o.a. door corona) duurt het wat langer. Er was een poosje geen cement meer verkrijgbaar en ook andere materialen moeten vanuit het buitenland komen. Zaterdag komt de aannemer bij mij aan huis en bespreken we de voortgang. We gaan het dan ook hebben over de keuken van psychiatrisch ziekenhuis Tanka Tanka in Sukuta die vervangen/verbouwd gaat worden. Op de terugweg nog even naar kennissen in Lamin geweest. De dochter des huizes verzorgt ook caterings en zij kan hier geen goede ingrediënten krijgen voor pastagerechten dus had ik voor vanuit Nederland wat bussen met gedroogde ingrediënten meegenomen. Ik was er al een hele poos niet meer geweest, we hebben tijdje bij gekletst. Toen werd het tijd om naar huis te gaan. We mochten nog blijven eten maar ik had zin in een koude douche, een siësta en daarna een wandeling in de frisse wind bij de oceaan. Het was een lange en warme dag maar weer zoals vanouds, op stap met mijn Gambia brother Yaya. Die avond naar Paradiso voor dit keer een Chicken Yassa. Normaal gesproken eet ik geen traditionele pot in een 'westers' restaurant omdat deze versies van de Gambian dishes niet in de buurt komen van het origineel. Maar de versie die geserveerd wordt bij Paradiso benadert het originele gerecht behoorlijk.

Dinsdag is het een dag voor paperwork en voor de voorbereiding van het gesprek met een Gambiaanse man die ons (stichting support mental health care Tanka Tanka) gaat helpen met het vormen van een lokaal bestuur. Hij woont het grootste deel van het jaar in Rome en heeft gewerkt voor de VN in landbouwontwikkelingsprojecten. Hij is nu gepensioneerd en is voor twee maanden in Gambia. Na al dat voorbereidende werk werd het tijd om even de benen te strekken. Dit keer niet naar het strand maar een eind langs de Bertil Harding Highway gelopen richting trafficlight (op de kruising van Kairaba Avenue Serekunda). Op een gegeven moment ben ik van de hoofdweg afgelopen om met een grote boog weer terug te lopen naar mijn huis. Ik dacht dat ik een logische weg terug had gevonden maar dat bleek niet zo te zijn. De weg kronkelde alle kanten uit en ik was even mijn oriëntatie kwijt (richtingsgevoel postduif o.i.d.). Toch maar gewoon door blijven lopen en veel van de wijk gezien en ook veel leuke gesprekken gehad. In de verte zag ik een grote weg die ik dacht te herkennen. Maar het was toch niet 'mijn' weg. Uiteindelijk de weg gevraagd. Iemand vroeg of ik verdwaald was, hmmm ja toch wel iets. Ik vroeg waar de New Road was, daar in de buurt staat mijn huis. Sir look on the right, you see the New Road there. Ik keek naar rechts en zag op zo'n 50 meter 'mijn' New Road liggen.

Van al dat wandelen had ik trek gekregen en het was lunchtime. Dichtbij mij in de buurt op zo'n twee minuten lopen ligt het restaurant van Khadijatou (in de volksmond Kaddie Kaddie). Elke dag worden daar twee of drie Gambian dishes gekookt. En echte de originele, lekkere dishes. Je kunt daar gaan zitten om te eten maar je mag het ook meenemen. Het restaurant is niet veel groter dan twee garages. In het voorste gedeelte staan tafels en stoelen en het achterste gedeelte wordt gebruikt om het eten uit te geven. Wanneer je buitenom loopt staan daar ook nog tafels en stoelen en in het verlengde daarvan is de binnenplaats met een overdekte traditionele keuken. Vanaf in de ochtend zijn de vrouwen druk in de weer met het koken. Rond 14.30 uur sjouwen zij grote ketels met rijst en sauzen naar het uitgiftepunt waar iedereen het eten kan afhalen. Op dat moment is het daar gigadruk. De meeste mensen nemen hun eigen schaal mee maar je kunt het eten ook meenemen in een bakje van aluminiumfolie dat keurig afgedekt wordt. Het eten is goed en lekker, de porties zijn mooi en het kost bijna niets. Wanneer je er blijft eten kost het 75 dalasies (ongeveer € 1,30) en wanneer je het meeneemt dan betaal je 100 dalasies (ongeveer € 1,70). Ik had dit keer Red Benachin (donkerrood gekleurde, kruidige rijst met rundvlees) besteld. Toen ik aankwam bij mijn huis was het eten nog loeiheet. Lekker gegeten en daarna een kleine siësta gehouden zodat ik weer fris en fruitig aan mijn volgend afspraak kon beginnen. Ik was weer even bijgetankt en liep naar de Senegambia Strip om daar mijn gast op te wachten. Ik stond daar al een half uur en nog steeds geen gast. Dan maar even bellen. Mijn gast had carproblems dus kon niet komen. Meteen maar een nieuwe afspraak ingepland voor donderdagmiddag, tenslotte had ik nog tijd. Ik was toch op Senegambia dus naar Paradiso om wat te eten. De Red Benachin van die middag stond nog redelijk. Iets kleins gegeten en toen weer terug naar mijn huis.

Woensdag stond een bezoek aan psychiatrisch ziekenhuis Tanka Tanka in Sukuta op het programma. Ik zit sinds kort in het bestuur van de Nederlandse stichting die dit ziekenhuis ondersteunt en had in de laatste vergadering een mooi actielijst meegekregen. Voor vertrek naar Gambia had ik al een afspraak met de manager gepland. Yaya pikte mij weer bij de brown and beige gate van mijn compound. Van daar uit is het niet zo lang rijden naar Sukuta. Twintig minuten later liepen wij de poort van Tanka Tanka binnen. Welcome back klonk het uit het huisje waar de bewaking zit. Ik was al een hele poos niet meer op Tanka Tanka geweest maar de bewaker herkende mij nog, en ik hem ook. De manager stond al op ons te wachten en we hadden een goed gesprek over de gang van zaken in het ziekenhuis en welke wensen er nog leven. Daarna was het tijd voor een rondleiding. Zoals ik al zei was ik er al een poosje niet meer geweest. Ondertussen was er een bakkerij gebouwd. Er waren hekken en poorten geplaats zodat de patiënten niet zomaar overal kunnen lopen (bijvoorbeeld in de stafruimtes, de kantoren, de wasserette e.d). Ook nog even naar de keuken gekeken. De keuken wordt binnenkort gerenoveerd/verbouwd. Nog verder rondgekeken en toen weer op huis aan. Even een senfou met canned beef gegeten en een cup of tea en op naar de volgende afspraak.

Een kennis van mij werkt bij TANGO, The Association of Non-Governmental Organizations in Gambia. Deze organisatie is in 1983 opgericht en is de overkoepelende organisatie van alle binnenlandse en buitenlandse NGO's die in Gambia werkzaam zijn. Je kunt je als buitenlandse NGO daar laten registreren. Het ligt in de buurt van Bakau aan grote weg naar Banjul, tegenover het Football Stadium. Ik hoefde verder niets qua registratie maar wilde de contacten vers houden, a friendly call. Haar zus werkt als jurist voor de Attorney General en kan wat betekenen wanneer het aankomt op de legal part van de registratie. Een rondleiding gehad en voorgesteld aan een aantal nieuwe medewerkers. Ik had een lokale taxi genomen vanaf mijn compound. De auto zag er niet zo geweldig uit. Het was een oude Nissan Micra en het enige recente aan deze auto waren de karakteristieke groen-gele kleuren van de lokale taxi's. Ook daar had de tand des tijds haar werk al wel verricht. Maar goed, het was de enige taxi die op dat moment beschikbaar was. Het is toch maar een klein eindje rijden. De chauffeur sprak niet echt Engels. Geen probleem want het is bij het Football Stadium en dat weet iedereen wanneer je dat in het Engels zegt. En dat klopte, hij wist wat het Football Stadium was maar wist alleen niet waar dit Stadium was. Ik was er al een paar keer geweest dus kon ik de taxichauffeur met handen en voeten uitleggen waar we moesten zijn, terwijl hij reed. Het was druk op de weg maar we waren mooi op tijd bij TANGO. De taxichauffeur wilde zijn nummer nog geven maar dat heb ik niet gedaan. Ik weet wel een beetje de weg hier maar wil toch kunnen vertrouwen op de wegenkennis van de taxichauffeur. Afscheid genomen bij TANGO en naar de grote weg teruggelopen. Al vrij snel had ik een taxi en was ik weer thuis. Het was al rond 17.00 uur en ik had wel zin in een Gambia dish. Maar ik wist niet of Kaddie Kaddie nog open was. Toch maar even gecheckt en gelukkig was er nog eten genoeg. Ik kon kiezen uit Plasas (rijst met vlees en diverse gestoomde groente) of Domoda (witte rijst met rundvlees, pindasaus met daarin diverse groentes). Ik heb voor de Domoda gekozen. Rond 17.30 uur zat ik op mijn terras met een heerlijke Domoda op mijn bord. Die avond ben ik niet meer naar Paradiso geweest want de Domoda deed nog lang haar werk.

Donderdagmorgen had ik een afspraak met de International Organization for Migration (IOM). Dit is een wereldwijde organisatie die zich o.a. bezig houdt met bescherming van de rechten van migranten, arbeidsmobiliteit, immigratie en grenzen, (im)migratie en gezondheid. Zij zijn van plan om te gaan investeren in Tanka Tanka. Ze willen de huidige capaciteit uitbreiden én de bestaande capaciteit renoveren. Een paar maanden geleden hadden wij (stichting support mental health care Tanka Tanka) gehoord van hun plannen. We hadden al kennis met elkaar gemaakt via een videomeeting en nu was het tijd voor een meeting in person. Het was een goed gesprek waarbij wij samen ervan overtuigd waren dat het goed was om samen te werken en goed met elkaar te communiceren over beider plannen, kortom een zinvolle bijeenkomst om elkaar wat beter te leren kennen.

Het adres van IOM is 46 Kairaba Avenue Pipeline in Serekunda. Dit is niet ver van mijn huis en ik ken Kairaba Avenue. Dit is een grote brede straat die van de hoofdweg naar het hart van Serekunda loopt. Langs Kairaba Avenue zitten veel bedrijven en instellingen. Dus om het pand van IOM te vinden is niet moeilijk, appeltje-eitje. Het bleek echter wat minder appeltje-eitje te zijn. Karafa reed mij naar Serekunda. We keken links en rechts om de huisnummers te vinden. Er waren amper nummers te zien. Op een gegeven moment zagen we op een gebouw aan de linkerkant een even nummer. OK dan moeten we dus aan de linkerkant zijn. Na even doorgereden te zijn zagen we aan de linkerkant nummer 52, dat is mooi in de buurt. Karafa stapte uit en kwam even later terug met de eigenaar van nummer 48. Maar deze man kende nummer 46 niet en had nog nooit van IOM gehoord. Gelukkig kwam er iemand bijstaan die wist waar IOM zat, namelijk in de buurt van de Ambassade van Senegal. We moesten terugrijden en afslaan bij de moskee (aan de andere, oneven, kant van de weg. De Ambassade lag een eindje de wijk in en niet aan Kairaba Avenue. Gelukkig lag IOM aan de overkant van de Ambassade (en niet aan Kairaba Avenue, en niet op nr. 46) Er stond ter hoogte van de moskee ook geen bord van IOM. Na het gesprek nog even wat boodschappen gedaan bij Marouns Supermarket. Ik had thuis nog even tijd voor een broodje. Vrij snel daarna kwam mijn uitgestelde afspraak van dinsdag bij mij aan huis. We hebben uitgebreid gesproken over het te vormen lokaal bestuur voor Tanka Tanka en rond eind juni komt hij met een advies aan ons. Het was te laat voor een bezoekje aan Kaddie Kaddie dus dit keer geen local dish. Naar Paradiso en onder het genot van een single Bacardi-coke with Ice een lekkere visschotel met groenten gekozen uit het menu.

Vrijdag weer een dagje paperwork en wat verslagen schrijven. Straks rij ik samen met Karafa naar Brusubi. Daar schijnt één van de twee COVID testlocaties te zitten. De andere locatie zit bij het Football Stadium in Bakau (wat overigens ook niet zo ver van mijn huis is). Ik wil informeren wat ik moet doen om tijdig mijn negatieve COVID testuitslag te krijgen voor mijn terugreis van volgende week vrijdag. Als het kan wil ik al een afspraak maken voor donderdag en zou ik op vrijdagmorgen de uitslag op kunnen halen. Dat is dan vroeg genoeg want ik moet om 19.00 uur vrijdagavond inchecken én de test is dan niet ouder dan 72 uur. Voordat ik getest wordt moet ik eerst een certificaat kopen voor 2.500 dalasies. Dit kan bij elke willekeurige Ecobank. Zonder dit certificaat wordt ik niet getest. Deze waardevolle informatie heb ik gekregen van mijn gast die ons helpt met het lokaal bestuur. Hij vliegt begin juni terug naar Italië en moet deze procedure ook volgen. Ik wil alles op tijd geregeld hebben want soms lopen zaken hier wel eens wat uit. En wanneer ik geen negatieve COVID test heb, mag ik niet mee en krijg ik problemen bij aankomst op Brussels Airport. Dus op tijd beginnen!!!

Het programma voor morgen begint in de ochtend met een bezoek van de aannemer aan mij. We gaan praten over de voortgang van de werkzaamheden in Naneto Seyoni voor Stichting Huis van Marabout (toiletten, waterleiding medische post) en Stichting Buganala (waterleiding school). Daarnaast gaan we nog praten over de renovatie van de keuken op Tanka Tanka (stichting support mental health care Tanka Tanka). Zaterdagmiddag ga ik op bezoek in Naneto Seyoni bij Ebrima Colley. Ebrima heeft Social Geography gestudeerd en zet zich in tegen de ontbossing van zijn land. Hij heeft in Naneto Seyoni een boomkwekerij. Van daar uit ondersteunt hij programma's voor herbebossing. ik wil met hem praten over een project met de Moringa boom. De Moringa boom is een snel groeiende boom waarvan de bladeren en de vruchten een goede voedzame werking hebben. Daarnaast zouden de bladeren ook een heilzame werking hebben. We willen bekijken op welke manier we dit in kunnen zetten binnen ons project in Naneto Seyoni.

Zondag ga ik waarschijnlijk op bezoek bij kennissen en een poosje naar het strand in de hoop dat we nu ver genoeg na de Ramadan en Koriteh zitten voor Swiss Tavern in Bijilo zodat ze weer open zijn. Maandagmorgen ga ik naar het ministerie voor een gesprek met de program manager mental health. Maandagmiddag een overleg met de verpleegkundige van de healthpost in Naneto Seyoni met aansluitend de meeting met de Alkalo en zijn dorpsraad. Dinsdag wil ik naar Gunjur om met onze Marabout te praten over een doorstart van zijn traditional mental home. Twee afspraken moeten nog gemaakt worden, met de directeur van het ziekenhuis in Banjul en met de ontwerper van een prototype van een bed voor de patienten van Tanka Tanka. Deze afspraken zitten nog in de 'pen'.

Zit nu lekker op mijn terras. Er staat een zuchtje wind bij een temperatuur van 29 graden met een strak blauwe lucht en een mooi zonnetje. De temperatuur daalt in de nacht tot een aangename 20 graden - genieten dus!!!

Zaterdagmorgen staat de aannemer al mooi op tijd bij mij aan de brown and beige gate van Senghore Kunda. We gaan de voortgang van de werkzaamheden aan de health post bespreken én de bouwwerkzaamheden op Tanka Tanka. De werkzaamheden bij health post Naneto Seyoni waren in maart begonnen. Planning voor de oplevering van de toiletten en de waterleiding was eind april. Helaas is die planning niet gehaald. O.a. door corona is er gebrek aan allerlei materialen. Het cement was schaars en daardoor erg duur, de dakplaten komen later dan verwacht, het was ook nog een Ramadan én de tegelzetter was nog niet terug uit Senegal. Komende week zullen de werkzaamheden hervat worden en zullen de werkzaamheden binnenkort opgeleverd worden. Alleen de watervoorziening is nog een probleem. De leidingen liggen straks wel op de plaats maar de toevoer van water door NAWEC (de tegenhanger van de Vitens) is slecht. Er zijn te veel aansluitingen op het netwerk dat door achterstallig onderhoud ook nog eens slecht is. Er wordt een extra leiding gegraven naar de put. Wanneer NAWEC geen water levert dan kan er met een pomp water in de leidingen gepompt worden vanuit de put. Deze pomp loopt op elektriciteit. Diezelfde NAWEC is bezig met het aanleggen van de elektriciteit naar de dorpen. De palen staan er al, de draden zijn al gespannen dus wachten wij gespannen af wanneer er stroom is in het dorp. Een tweede onderwerp was de renovatie van de traditionele keuken in Tanka Tanka Mental Hospital in Sukuta. De aannemer gaat hier binnenkort mee beginnen. Hij verwacht voor augustus deze renovatie af te ronden. Op weg naar mijn huis had de aannemer wat 'drugs' en cream voor mij meegebracht. Afgelopen dinsdag toen ik onder de douche vandaan kwam zei mijn rug 'knak' bij het afdrogen. Mijn voorraadje ibuprofen bleek te klein om het e.e.a. wat aangenamer te maken. Ook kreeg ik van de aannemer het telefoonnummer van de Gambiaanse fysio. Gebeld en maandag kon ik al terecht bij de fysio.

Na een korte siësta reed ik samen met Yaya naar Naneto Seyoni om met Ebrima te praten over een project met bomen. Ebrima heeft in zijn woonplaats een boomkwekerij en zorgt voor herplant projecten in Gambia. Er wordt erg veel gekapt voor brandhout dus ontbossing is daar een issue. Ebrima probeert middels nieuwe aanplant te voorkomen dat de ontbossing grote vormen aanneemt. Wij hadden gehoord dat er in Afrika een boom is die erg voedzaam is en dat de zaden een heilzame werking hebben, de Moringa boom. Wij wilden weten of het zinvol was om een project met Moringa bomen te starten. Ebrima vertelde dat de bladeren gebruikt worden voor de plasas (groentegerecht met rijst), van de gedroogde bladeren thee wordt gezet, de gevijzelde bladeren worden als smaakmaker over de couscous gestrooid en dat de pitten een heilzame werking hebben. Kortom een project met aanplant van Moringa bomen zou zeer welkom zijn. Ebrima heeft nog een stuk land over waar we kunnen beginnen. Op dit land zet hij de stekjes van de kwekerij uit om te groeien tot bomen die groot genoeg zijn om weer elders ingezet te worden tegen de ontbossing. Afspraken gemaakt met Ebrima en zijn team over wat we willen en binnenkort komt Ebrima met een projectvoorstel. De weg terug naar Senghore Kunda verliep redelijk vlot. Dat was op de heenweg wel anders. Normaal gesproken ben ik met circa 45 minuten in Naneto Seyoni. Het was zaterdagmiddag dus dacht ik dat het wel vlot zou gaan, maar helaas. De reis duurde een kleine twee uur en niet alleen maar omdat er zo veel verkeer op de weg was. Nu viel het mij wel op dat er gemiddeld meer verkeer op de weg is dan vorig jaar. Maar dat was niet echt de oorzaak van de vertraging. Bijna overal stond de politie het verkeer te regelen waar dat eigenlijk niet nodig was. Staat er politie op de weg dan trapt iedereen op de rem en gaat ineens stapvoets rijden en ontstaat er veel oponthoud. En terwijl er niets aan de hand was (hetzelfde idee dan wanneer ze in Nederland de borden boven de weg met een maximum snelheid aanzetten. Dit leidt veelal ook tot files en vertraging terwijl er vaak ook niets aan de hand is). De politie controleert nu wel meer omdat de criminaliteit behoorlijk gestegen is maar van zo'n controle was er die dag geen sprake. Het aantal overvallen op straat en in huis, het aantal moorden en verkrachtingen is schrikbarend opgelopen. Too much freedom zegt iedereen hier en de overheid doet er niets aan of heeft het niet meer in de hand. Ik merk er zelf vrij weinig van maar zoek het ook niet op. Ik reis alleen maar met bekende taxichauffeurs en loop in het donker niet zo maar meer over straat. Ik woon in een drukke regio waar iedereen mijn kent maar het is goed om voorzichtig te zijn. Mijn vrienden adviseren mij dan ook om voorzichtig te blijven. Het was een mooie dag op de boomkwekerij in Naneto Seyoni. Bij thuiskomst even lekker het stof van mij afgespoeld en in de avond naar Paradiso op de Strip for dinner.

Die zondag een rustige dag. Ik had via de website van de fysio een bericht gestuurd met een verzoek voor een behandeling op maandag. Datzelfde had ik ook via hun facebookpagina gestuurd. Vanaf hun website had ik een 4-tal telefoonnummers gehaald maar op zondag werd er niet opgenomen. Ik was alvast met Karafa naar het adres gereden waar de fysio de praktijk had. Op de website stond dat het in de buurt van Kairaba Avenue zou moeten zijn. Maar ik had gehoord dat de fysio in de buurt van de highway bij Palmarima zat, een eindje terug. Eerst naar Kairaba Avenue maar daar was niets te zien. Toch maar de andere plek bezocht n de buurt van de Senegalese Ambassade. Ook daar zat niets. Iemand vertelde dat ze verhuisd waren, een paar maanden geleden naar de pand in de buurt van . . . . . Kairaba Avenue in de buurt van de moskee. Ter hoogte van de moskee zette Karafa zijn taxi aan de kant van de weg. Alle 4 de telefoonnummers geprobeerd en eindelijk was er contact. De fysio was pas op maandag weer open maar we werden wel naar hun pand gedirigeerd. Dat scheelt op maandag al weer zoeken. De dame die aan de lijn was zou proberen mij er nog tussen te plannen op maandag want op dinsdag zouden ze gesloten zijn vanwege een public holiday. De gebouw van de fysio zat in een klein straatje net achter Kairaba Avenue en was snel gevonden. Bij terugkomst nog een lange (strand)wandeling gemaakt. Ik had die dag geen zin meer om op de Strip te gaan eten. Wat boodschappen gedaan en een lekkere verse Bolognese Gambian Style gekookt.

Maandagmorgen ging al vroeg de telefoon, de fysio! Ze vroeg of ik die ochtend meteen al kon komen omdat er iemand uitgevallen was. En dinsdag was het public holiday, dan zou het pas woensdag op z'n vroegst kunnen. En dat vond ik (en mijn rug ook) nog te lang duren. Dus mijn afspraak van die morgen afgezegd en de afspraak van die middag verzet naar dinsdagmiddag en op naar de fysio. Het was niet druk op de weg dit keer en we wisten nu waar we wezen moesten. Na een korte intake ging de fysio aan de slag. Eerst met wat stimulering voor de zenuwen met een soort van elektriciteit, een warmtelamp en een massage van de lastige plekken. Erg vakkundig werd mijn rug behandeld op dezelfde wijze zoals dat in Nederland ook gebeurt. Nog een afspraak gemaakt voor woensdag en al een stuk soepeler klom ik van de behandeltafel af. Die middag niet veel mee onder handen gehaald. Wel goed geoefend want ik had van de fysio opdrachten meegekregen. En weer veel gelopen.

Dinsdagmiddag stond de uitgestelde trip naar het dorp op het programma. Aan het eind van de middag had ik een gesprek met de Alkalo, het dorpscommittee en de verplegers over de toekomst van de medische post. We waren al vroeg vertrokken omdat ik voorafgaand aan de vergadering het e.e.a wilde bespreken met de verpleegkundige, ter voorbereiding. En natuurlijk ook na de ervaringen met onze moeizame tocht naar het dorp op zaterdag. We zouden met meerdere personen gaan en deze mensen onderweg oppikken. Eerst naar Lamin, dan iemand oppikken in Brikama. Onze coördinator Yusupha had dienst op het vliegveld en zou op eigen gelegenheid komen. De rit ging sneller dan verwacht en ook de meeting met de verplegers ging erg soepel en snel. Dat betekende dat we nog ruim een uur hadden voordat de grote meeting zou beginnen. Dus mooi even de tijd om bij te praten met iedereen. We zaten onder de grote mangoboom op het schoolplein. Af en toe even de benen strekken en de omgeving bekijken en wat foto's maken. Rond het afgesproken tijdstip kwam iedereen het schoolplein oplopen voor de meeting. Alleen de Alkalo was verhinderd maar liet zich vertegenwoordigen door zijn vervanger. Onderwerp van gesprek was de renovatie van de medische post. Ook wilden wij meer verantwoordelijkheid leggen in het dorp met betrekking tot de health post. Een lokaal bestuur zou daar bij goed kunnen ondersteunen. Het was een goede bijeenkomst, de dorpsbewoners gaan met hun committee overleggen en komen met een voorstel. Daarna gaan we de plannen verder ontwikkelen. De vergadering afgesloten en iedereen bedankt. Het was al wat later geworden en het begon al iets te schemeren. Tijd om naar huis te gaan! Via Brikama - Lamin terug naar Senghore Kunda in Kololi. Het was een redelijke spits op de weg en de duisternis was al compleet ingevallen toen ik weer thuiskwam. Een verfrissende douche en zelf wat gebrouwen voor het eten. Voldaan vielen mijn ogen even later dicht. Het is altijd fijn om in het dorp te zijn, een dag om van te genieten.

De tijd begint langzaam weg te tikken hier. Op woensdag nog een keer naar de fysio. De behandeling ging dit keer een stuk sneller omdat mijn rug nu een stuk soepeler was. Hield ik na de behandeling nog mooi even tijd over om naar de Ecobank te gaan. Op donderdagmorgen had ik gepland om mijn COVID test te doen in Brusubi. Deze test mag maximaal 72 uur oud zijn en moet negatief zijn anders mag ik vrijdag niet terugvliegen én mag ik België niet in. De kosten voor de test zijn 2500 dalasi en een ticket hiervoor kun je alleen maar kopen bij de Ecobank. En toevallig zit er een Ecobank op loopafstand van mijn huis. De woensdagochtend wilde ik toch al een eindje gaan lopen. Dus ook even bij de Ecobank aan om een COVID ticket te kopen. Toen ik aan kwam lopen zag vanuit de verte al dat het niet even een ticket kopen zou worden. Voor de deur van de Ecobank zaten al tientallen mensen te wachten. Er stonden 2 partytenten zodat de wachtenden niet in de zon hoefden te staan. Ik stond daar al even maar kon geen enkele structuur ontdekken in de volgorde van de wachtenden. Dan maar later naar de Ecobank want ik moet dat ticket wél hebben want anders kan ik de test niet doe (en mag ik dus niet mee op de vlucht). Die middag kwam Karafa mij ophalen voor de fysio. In de buurt van de fysio zit het hoofdkantoor van de Ecobank op Kairaba Avenue. Zoals ik al zei was ik mooi op tijd gereed bij de fysio en nog genoeg tijd over voor een bezoekje aan de Ecobank. Ook bij het hoofdkantoor was het erg druk én weer geen systeem in de wachtrij te ontdekken. Ik liep naar de security man die bij de ingang stond en gaf aan dat ik voor een COVID travel ticket kwam. Ik verwachtte dat hij mij naar de wachtrij zou sturen maar hij vroeg mij om even te blijven staan. Hij liep weg en vijf minuten later kwam hij terug en zei dat ik naar binnen mocht via een andere ingang. Daar had ik slechts 2 voorgangers en was ik binnen 30 minuten aan de beurt. Al vrij vlot had ik mijn COVID ticket, stap 1 is voltooid. Stap 2 op donderdagmorgen (de COVID test in Brusubi) en stap 3 op vrijdagmiddag vanaf 1300 uur (ophalen van de uitslag in Kotu) volgen nog.

Donderdagmorgen al op vroeg op pad want om vanaf 10.00 uur begint het testen in Brusubi. Rond 0915 uur zette Karafa mij af op de testlocatie. Er stonden al veel auto's. Het bleek dat zij eerder begonnen waren, ik had zo'n 50 wachtenden voor mij. Er stond een grote partytent op het terrein. In die partytent stond een bont assortiment aan plastic tuinstoelen, dicht bij elkaar. Op kop zat een man aan de tafel die de tickets en de gegevens van de mensen controleerde. Er zaten al veel mensen en ik sloot achteraan en nam plaats op een stoel op de 5e rij. Elke keer wanneer iemand aan de beurt was geweest mocht je opschuiven naar de plastic tuinstoel naast je. Net zo lang doorschuiven totdat je op de plastic tuinstoel tegenover de man achter de tafel kwam te zitten. De rijen met stoelen stond dicht bij elkaar, eerder op 1,5 centimeter dan op 1 meter (dat is hier de regel i.p.v. de 1,5 meter bij ons). Maar wel iedereen droeg een mondkapje. Na twee uur was ik de gelukkige die aan de registratietafel plaats mocht nemen. Achter mij zaten 2 dames uit Brabant. Zij waren 8 dagen in Gambia en zouden zaterdag weer terugvliegen. Zij hadden gisteren bij de Ecobank in Kotu hun ticket gehaald. Ze hadden 3 uur in de rij gestaan en toen ze uiteindelijk aan de beurt waren begaf de computer van de bank het. Er kwamen daardoor nog eens een aantal wachturen bij. Vandaag zo'n 3 uur wachten voor de test en morgen nog eens weer voor het ophalen van de uitslag. Van hun 8 dagen bleven er effectief maar zo'n 5 over door het wachten en de reistijd. De registratie ging vrij vlot en ook de bij de test ging het snel. Ik zat al een poosje op de registratie te wachten en zag dat bij de andere partytent waar de test plaatst vond, zich weer een rij ophoopte. Wat bleek nu? De man van de registratie moest eerst zijn lijst vol hebben. Deze lijst werd opgehaald door de test-mensen en daarna werden de mensen pas getest. De mensen die s 'morgens als eerste geregistreerd waren, zaten er na een paar uur nog. Gelukkig kwamen ze er achter dat het niet echt vlot liep dus werd het systeem aangepast. De geregistreerde mensen werd sneller getest met als resultaat dat ik later zo door kon lopen naar de test-tent en meteen een staafje in mijn neus kreeg. Stap 2 zit er nu ook op. Vrijdag vanaf 13.00 uur kan de uitslag opgehaald worden in Kotu. Dat is niet zo ver bij mij vandaan. Ik ga op tijd want ook daar zal een rij staan. Bij terugkomst in Senghore Kunda geluncht en nog een lekkere wandeling gemaakt. Ik had nog het plan om naar de markt in Serekunda te gaan maar ik had geen zin meer om weer door het drukke verkeer heen te worstelen. Senegambia heeft ook een leuke craftmarket. Ik had niet echt iets nodig maar het is altijd leuk om even te snuffelen.

Vrijdagmorgen redelijk op tijd op. Ik hou ervan om op tijd mijn koffer in te pakken. Om 13.00 uur zou ik in Kotu mijn COVID verklaring op kunnen halen, eerder kon niet want ze beginnen pas om 13.00 uur. Maakt niet uit want ik had tijd genoeg. Mijn vlucht gaat pas om 21.10 (Gambian time). Na het inpakken van de koffer en het opruimen van mijn appartement was het tijd voor een fijne strandwandeling. Ik moet straks nog een poosje zitten dus ff nog de benen strekken. Het is heerlijk rustig aan het strand, je wordt door bijna niemand aangesproken. Teruggekomen in Senghore Kunda nog even de laatste spullen in de koffer gestopt. Ik neem altijd wat spullen mee voor een Gambiaanse vriend die bij ons in de buurt woont. Ik mag 2 keer 23 kg meenemen maar ik zit nog niet aan de 20 kg. De 2 x 23 kg was dit keer ook niet echt nodig. Ik had een wat duurder ticket geboekt. Dit ticket was wat makkelijker om te boeken mocht COVID roet in het eten gooien én Brussels Airlines had op dit ticket een restitutieregeling. De 2 x 23 kg zat er automatisch bij. Het was ondertussen al bijna 12.30 uur, tijd om naar Kotu te gaan om mijn test op te halen. Karafa stond mooi op tijd klaar met zijn taxi. Het was druk op de weg vanwege Friday Prayers. Niet iedereen was even netjes en geduldig op de weg omdat men op tijd thuis wilde zijn. Dit tot zichtbaar ongenoegen van Karafa. Hij was aan het mopperen op de andere chauffeurs met zijn standaard-uitspraak: focking drivers. Ik vroeg aan hem of hij er wel aan gedacht had dat het vandaag 'focking drivers day' was. Hij begon hard te lachen en werd weer wat rustiger. Het laboratorium was in Kotu, vlakbij mijn huis. Rond 12.45 uur reden we de parkeerplaats op. Er zaten al veel mensen te wachten op hun testuitslag. Ik had al weer visioenen van een wachttijd van uren. Gelukkig was ik zo slim om te vragen aan iemand waar het eind van de wachtrij was. Deze man vertelde dat ik naar binnen moest lopen en mijn ticket afgeven. Daarna moest ik weer buiten gaan wachten totdat mijn naam afgeroepen werd. Bij de wachtenden zat ook een man die ik gisteren bij de test ontmoet had. Hij zit op dezelfde vlucht en vliegt vanaf Brussel door naar Keulen. Op dat moment dat ik hem sprak, kreeg hij zijn testuitslag. Hij zat zo'n 20 á 30 minuten te wachten. Dat stemde positief over mijn wachttijd. Ongeveer 30 minuten later werd mijn naam enigszins onverstaanbaar werd omgeroepen. We stonde allemaal te wachten tegenover de moskee waar op dat moment het vrijdaggebed begon. De imam zong van alles door de schelle luidsprekers die aan de buitenkant van de moskee hingen. Ik zorgde dat ik vooraan bij de man stond die de resultaten uitdeelde. Ik meende war flarden op vangen van mijn geboortenamen en achternaam en riep, ja dat is de mijne! Nog wel even gecheckt en het was inderdaad de juiste verklaring. Mooi, stap 3 ook afgerond. Nog even wat halen bij Marouns Supermarket voor de lunch en dan time to relax. Ik wordt om 17.30 uur opgehaald. Het is maar een halfuurtje rijden naar het vliegveld maar afgelopen weken bleek dat het druk op de weg kan zijn, zelfs op momenten dat je het absoluut niet verwacht. Mijn vlucht vertrekt 21.10 uur (23.10 NL tijd) en zal zo'n 7,5 uur duren inclusief de tussenstop in Dakar, Senegal. Geschatte aankomsttijd op Zavetem is zaterdagmorgen 06.45 uur (NL tijd). Ik heb al een treinkaartje gekocht en afhankelijk van de route ben ik rond 14.00 uur thuis. Er gaat een treinreis via Schiphol naar Arnhem/Doetinchem, dan ben ik 3,5 uur onderweg. Er gaat ook een rit via Rotterdam en Utrecht naar Arnhem/Doetinchem en dan ben ik 3,25 uur onderweg. Ik heb ingeschat dat ik met alle perikelen op het vliegveld van Zavetem rond 10.00 uur de trein kan pakken. Alles wat eerder is, is mooi meegenomen. Er rijdt maar één keer per uur een trein op beide trajecten. Hoe dan ook zet ik uiterlijk 14.00 uur weer voet op Oosseldse bodem. 

Het was weer een mooie periode in The Smiling Coast of Africa. Veel gezien en veel kunnen doen!!!