Juni 2022

Afgelopen weekend al begonnen met het inpakken van het koffer om alvast in de sfeer te komen. De koffer lag open geklapt op de eetkamertafel en elke keer wanneer er mij weer wat te binnen schoot werd de inhoud van het koffer uitgebreid. Dit keer had ik niet heel veel extra's mee te nemen. Een laptop, twee telefoons en een zakje met dopmoeren. Het verzoek voor de dopmoeren kwam dinsdagavond voor vertrek. Woensdagmorgen even naar buurman Praxis gefietst. Eén zakje was genoeg dus dat drukte niet echt door in het gewicht van mijn koffer. Ik had wat meer kilo's bijgeboekt vanwege de laptop en op de terugweg wil ik nog wat mooie spullen uit Gambia meenemen voor de verkoop. Tijdens de Moederdagmarkt op 7 mei in de Schuylenburgh vlogen o.a. de leren tasjes als warme broodjes over de toonbank. Met als resultaat dat ik geen enkel leren tasje meer op voorraad heb. Dat moet natuurlijk weer aangevuld worden! En misschien vind ik nog meer leuke spullen. Verder in het koffer wél een lijst met plannen en opdrachten voor de komende twee weken. Ik mocht maximaal 25 kilogram per koffer meenemen. Mijn koffer woog ruim 23 kilogram dus ik kon het met één koffer af. Qua gewicht zal dit op de terugweg ook wel lukken want de tasjes wegen bijna niets. Allen qua volume zal het misschien niet lukken in één koffer, maar dat lossen we wel op, No Problem! Woensdagavond nog een laatste check en bijna was ik mijn korte broeken vergeten. Dat is al eens een keer eerder gebeurt en heb ik ter plekke een mooie, bonte korte broek gekocht. Maar schijnbaar deelde niet iedereen de mening dat deze broek mooi was, bij terugkomst in Nederland is deze broek op onverklaarbare wijze verdwenen . . . .

Woensdagavond op tijd naar bed want het vertrek stond die nacht al vroeg gepland. De vlucht zou donderdagochtend om 0745 vertrekken en met alle berichten over drukte op Schiphol wilde ik natuurlijk niet het risico lopen om mijn vlucht te missen. Om 0130 ging de wekker en om even voor 0230 zaten we in de auto. Het was natuurlijk rustig op de weg dus we waren al mooi op tijd op Schiphol. Even voor vieren stonden we geparkeerd voor Vertrekhal 3. Toen ik aankwam rijden zag ik al de drommen mensen lopen in de gangen naar de andere vertrekhallen. Ik had niet verwacht dat het om 0400 in de ochtend al zo druk zou zijn. "Waar ben ik toch aan begonnen?" spookte door mijn hoofd. Ik liep Vertrekhal 3 in en er stond al een beste rij voor de incheckbalies. Het was officieel nog te vroeg om in te checken (het was 0415 en ik kon pas het koffer afgeven vanaf 0445), mijn vlucht stond nog niet vermeld op de monitor boven de balie. Toch maar alvast in de rij gaan voor de bagage drop off. Er waren weinig balies open, meerdere vluchten moesten via één balie/bagage drop off. Zo waren onder meer passagiers voor Madeira, Albufeira, Cuba, Turkije en nog een aantal bestemming via dezelfde balie aan het inchecken. De rij begon al bij de draaideur vanaf de kiss-and-ride parkeerplaats. Het was goed georganiseerd. De rij werd door een aantal medewerkers geleid en begeleid zodat iedereen even lang moest wachten totdat ze aan de beurt waren. Een oudere man probeerde tussen te voegen en deed een beroep op zijn leeftijd (72 jaar). Een aantal mensen accepteerden dat niet en zeiden daar wat van, ik maakte ook een paar opmerkingen. De 'oude' man bleek echter nog vrij goed ter been te zijn want met een snelheid waar Usain Bolt nog een puntje aan kon zuigen, liep hij (enigszins rood aangelopen) naar het einde/begin van de rij. Ik stond blijkbaar net op tijd in de rij want achter mij was de rij al flink aangezwollen tot ver buiten de draaideur richting de kiss-and-ride strook. De rij schoof langzaam maar gestaag op en om exact 0445 drukte ik mijn koffer in de bagage drop off. Op naar het volgende obstakel, de security check. Bij de security check was het heerlijk rustig en was ik snel aan de beurt. Het duurde even voordat ik mijn koffer terug had want de kofferband bleef stil staan omdat er aantal koffer in het controleapparaat waren blijven hangen. Hierdoor moesten deze koffers handmatig gecheckt worden. De paspoortcontrole verliep ook heel vlot en om 0515 liep ik in de vertrekhal. Eigenlijk best vlot want om 0415 had ik aangesloten in de rij. We vertrokken vanaf Gate D22, dat is een eindje lopen. Tijd voor een ontbijtje en een kop thee en wachten op het boarden.

De boarding verliep vlot maar het vliegtuig kreeg niet meteen toestemming om te vertrekken. Een half uurtje later kwam het vliegtuig in beweging en even later hingen we in de lucht. De vlucht was goed bezet. Ik was goed voorbereid aan de vlucht begonnen. Ik had een 10-tal films van Netflix gedownload. Het eerste uur van de vlucht bekijk ik altijd de binnenkant van mijn ogen en daarna zijn de films aan de beurt om bekeken te worden. Ik was begonnen met Scarface met Al Pacino. Deze film duurde 2 uur en 43 minuten. Dit dekte al een mooie periode van de totale vluchttijd van 6 uur en 30 minuten af. Ik zat al een poosje te kijken naar de film en zag in eens dat de batterij van de laptop wel erg low was. Ik was vergeten om de laptop uit te zetten en deze laptop loopt erg snel leeg. Ik heb toch nog zo'n 2 uur Scarface kunnen kijken, het einde van deze film bewaar ik voor de terugweg. Nog weer een uurtje geslapen en daarna een leuk gesprek gehad met mijn Gambiaanse buurman aan de andere kant van het gangpad. Hij heeft een ecolodge, Tamba Kuruba Lodge, in Karthong en hij is de Communications Officer van de partij van de Gambiaanse president. Ik ga komende week kijken bij zijn ecolodge in Karthong en hij wil mij introduceren bij de president. Of dit ook daadwerkelijk gebeurt, ik hou nog een grote slag om de arm. Ik heb in ieder geval een leuk gesprek met hem gehad. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat de tijd letterlijk en figuurlijk om vloog. Cabin crew prepare for landing klonk het door de speakers en even later liep ik al op Gambiaanse bodem. Het was niet druk met passagiers maar er zaten vrij weinig mensen achter de balie voor de security payments en de paspoortcontroles. We moesten vrij lang wachten, bijkomend voordeel is dan wel weer dan het koffer al klaar staat op de bagageband.

Yusupha en Yaya stonden mij op te wachten in de aankomsthal. Yusupha is komende woensdag pas vrij, dus dan ga ik naar de health post en de school in Seyoni. De weg van het vliegveld naar Kololi is op dit moment een grote bouwplaats. Er wordt een 4-baans weg aangelegd met op bepaalde plaatsen fly-overs voor de grote kruisingen. Normaal gesproken ben ik in circa 35 minuten in mijn appartement maar dit keer duurde dit ruim een uur. Het asfalt ligt er uit er men is de weg aan het ophogen. Aan de zijkant van de weg rijdt het verkeer op slecht begaanbare paden. Tussendoor is NAWEC ook nog bezig met het plaatsen van de electriciteitspalen en -draden dus af en toe is het redelijk chaotisch. Het zal nog een poosje duren maar als alles gereed is dan loopt er een grote, brede weg van het vliegveld naar Banjul.

Vorige keer zat ik in een luxe 'paleis' aan de oceaan in Fajara. Dit keer heb ik via AirBnb een appartement gehuurd, net buiten Kololi. Het ligt op circa 30 minuten lopen vanaf de Strip. Het appartement ligt op een steenworp afstand van de kruising Manjai Highway-New Road Kololi. Het is een fijn appartement met kamer, keuken, 2 slaapkamers en badkamer/toilet. Er zitten permanent 2 beveiligers voor de poort en ik heb een eigen ingang. In de woonkamer hangt aan de muur een grote flatscreen. De flatscreen heeft o.a. een Netflix app. En mijn code werkt hier ook (voorheen was dit gebonden aan Europa). Ik moet zelf voor de stroom zorgen. Dat is hier vrij eenvoudig. Ik ga naar een kantoortje bij een nabijgelegen benzinestation. Ik koop daar een tegoed aan stroom voor een bepaald bedrag. Ik vul de code in op de meter in mijn appartement en ik heb stroom. Is het tegoed op dan valt de stroom weg en moet ik weer een nieuw tegoed kopen (cashpower). Het appartement is voorzien van airco en twee ventilatoren aan het plafond (woonkamer en slaapkamer). De ventilatoren doen het amper, de verhuurster had al een paar keer de elektricien gebeld maar deze kwam maar niet opdagen. De elektricien komt maandag pas en ik heb van de verhuurster een (nieuwe) mobiele ventilator gekregen (goede service!). De ventilator is echt nodig want het is warm, vochtig warm. De regenperiode is eerder begonnen dan verwacht en gistermiddag heb ik de eerste regenbui mee mogen maken. Het koelt in de avond wel wat af maar een ventilator is onmisbaar. De airco gebruik ik niet omdat ik daar niet goed tegen kan. En er zijn veel muggen. Waar ze zo gauw vandaag komen weet ik niet, ik hou de deur goed dicht en er zitten horren in alle ramen. Regentijd wil ook zeggen dat de kans op malaria groter is. Ik ben daarom extra secuur met mijn Malarone (malaria tabletten). De muur rondom het appartement is recentelijk verhoogd en voorzien van rollen prikkeldraad. De buurt rondom het appartement is gezellig en gemoedelijk. Ik heb donderdagmiddag even een rondje dor de wijk gelopen om te zien waar ik nu precies terecht was gekomen. Meteen al een aantal leuke en vriendelijk buurtbewoners gesproken.

Vrijdag wat afspraken gemaakt voor de komende week. De solar van Tanka Tanka moet vervangen worden, het binnenterrein is hoognodig aan een opknapbeurt toe en de lampen moeten vernieuwd worden. De medische post in Seyoni wordt aangesloten op het elektriciteitsnet en wordt, net als de school, voorzien van water met een pomp in de put. Verder staat nog een bezoek op het programma aan de Marabout in Gunjur, aan Supportive Activists Foundation in Brusubi. Zaterdag een gesprek gehad met de aannemer over zijn activiteiten voor Huis van Marabout-Gambia, Buganala en Support Mental Health Care Tanka Tanka. Wanneer ik komende week aan de slag ga, heb ik weer wat extra informatie en aandachtspunten. Zaterdag tegen het einde van de middag wilde ik nog even lekker langs het strand gaan lopen maar opeens trok de lucht dicht en viel er behoorlijk wat water uit de lucht. Vandaag wat papieren bijwerken en straks ga ik inkopen doen bij Marouns Supermarket. Ik krijg een aantal Gambiaanse vrienden op bezoek en ik ga voor hen koken. Ik weet nog niet wat, het is een beetje afhankelijk van de beschikbaarheid van de ingrediënten. Keus genoeg op www.kuiranto.nl. Al met al ben ik pas één keer uit wezen eten, bij Calypso op Cape Point. Ik heb in mijn appartement een tweepits gasstel en een goede koelkast/vriezer.

Zondag een rustige dag. Even op en neer gewandeld naar de Strip om de benen te strekken. Het is zo'n 30 minuten lopen, iets verder dan ik normaal gewend ben. Het is vroeg in de ochtend maar het is al drukkend warm. Overal is het resultaat te zien van de behoorlijke regen en onweersbui van gistermiddag. Ik had bij aankomst al de kortste route uitgestippeld naar de Strip. Maar tijdens mijn wandeling moest ik die route meerdere keren aanpassen omdat de kuilen in de weg veranderd waren in grote meren die niet zomaar overgestoken konden worden. Na een doolhof van kleine zijstraatjes doorgelopen te hebben, bereikte ik de New Road richting de Strip. Dit is een grote, geasfalteerde weg welke wat hoger ligt. Deze weg is ook in de regentijd goed begaanbaar. Een poosje op de Strip met Yaya gepraat die bij zijn traveloffice zat en toen weer terug naar mijn huis in Manjai. Onderweg een senfou met canned beef gehaald voor breakfast. Bij de poort naast mijn huis zitten altijd een aantal politieagenten voor de bewaking. Ik dacht al, fijn een eigen bewaking voor de deur. Maar het blijkt dus niet voor mij te zijn. De buurman is het hoofd van de politie in Gambia. Zijn huis wordt permanent bewaakt en daar lift ik ook op mee. Afgelopen week kwam ik een keer thuis op het moment dat de buurman ook net thuis kwam. Veel politie, zwaar bewapent en iedereen zenuwachtig. Karafa mocht met zijn taxi niet in de buurt komen totdat ik zei dat ik next door woonde. Eén van de bewakers herkende mij dus mocht Karafa de taxi voor mijn deur parkeren.

Na een lekker ontbijtje en even wat paperwork achter mijn laptop was het tijd om met het diner te beginnen. Rond 18.00 uur zouden Gambiaanse vrienden for dinner komen en ik had een stoofpot op het menu staan. Ik had hen gevraagd wat ze wilden eten, ze hadden www.kuiranto.nl bekeken en de keuze viel op de goulash. Ze kenden het niet maar het zag er lekker uit. Ik kon niet alle ingrediënten krijgen maar er waren goede vervangers bij Marouns Supermarket vandaar dat ik een Gambian Goulash gemaakt heb met wat extra chilipepper want ze houden hier van pittig (voor de liefhebber, het recept: www.kuiranto.nl/gambian-goulash2). Er zit behoorlijk wat snijwerk in deze pot maar als alles eenmaal staat te pruttelen dan heb je er ook geen omkijken meer naar. Mooi op tijd stonden mijn gasten voor de deur (dit keer geen GMT, Gambian Maybe Time). De pot was pittig genoeg, er hoefde geen extra chilipepper over heen. Normaal gesproken staat overal in de restaurants een flesje met vloeibare chilipepper op tafel. Dit lijkt een beetje op sambal maar dan twee keer zo sterk en dan in het kwadraat. Ik had dit flesje niet gekocht maar het was gelukkig ook niet nodig. Met de opmerking conovato tebb (mijn maag/buik is vol) en thanks for the nice dinner, gingen mijn gasten weer tevreden naar huis.

Maandag een dagje rond voor www.supporttankatanka.com. Het binnenterrein van het Psychiatrisch Ziekenhuis in Sukuta is erg slecht. Er zitten veel kuilen in en nu tijdens de regenperiode is dat niet fijn. Daarnaast liggen er veel spullen die er niet thuishoren en gevaarlijk kunnen zijn voor de patiënten, bewoners en bezoekers. Hoog tijd dus om een plan te maken voor het opknappen en aanpassen van het binnenterrein. Als eerste moest er een ontwerp gemaakt worden. In april is al gesproken met Camcha Innovative Architects. Zij maken een CAD design voor het binnenterrein met een bestek en een inschatting van de kosten. Hun kantoor ligt in Manjai, in dezelfde buurt waar ik nu woon. Dus dat moet makkelijk te vinden zijn. Eén van de architects stuurde mij via whatsapp een kaart van Google Maps met de locatie. Karafa zou mij brengen en Karafa heeft lang in Manjai gewoond, appeltje-eitje dacht. Maar het vinden van het kantoor bleek wat meer gecompliceerd te zijn dan ik dacht. Uiteindelijk heeft Karafa de architect gebeld en even later stonden we voor de deur van Camcha Innovative Architects. Samen met de architect heb ik de plannen en de verwachting nogmaals doorgesproken. Daarna is de opdracht verstrekt en betaald. Volgende week maandag ligt het ontwerp klaar, dat is fijn want dan kan ik het ontwerp nog doorspreken met de manager van het Psychiatrisch Ziekenhuis. Een volgende stop die dag was bij Gamsolar, een leverancier/installateur van zonnepanelen. Het solarsysteem van het Psychiatrisch Ziekenhuis was hoog nodig aan onderhoud toe en in april was daarvoor al een offerte uitgebracht. Het solarbedrijf zit ook in Manjai dus deze bezoeken waren goed te combineren op één dag. Dit keer was het wat makkelijker om te vinden. Dit bedrijf heeft jaren geleden ook de solar geïnstalleerd in het mental home in Busura. Met de (Nederlandse) eigenaar en zijn Gambiaanse finance officer afspraken gemaakt en opdracht verstrekt tot uitvoering. Deze week vindt de betaling plaats en dan gaat Gamsolar zo snel mogelijk aan de slag.

Na de kookperikelen van de vorige dag had ik die avond wel zin om op de Strip te gaan eten. In april woonde ik in Fajara, dat is vrij ver van de Strip, dus ben ik niet veel op de Strip geweest om te eten. De keuze voor die avond viel op Yasmina restaurant, mijn voormalige stam-restaurant. Voormalig, omdat er nu een nieuwe eigenaar op zit en deze heeft de zaak verbouwd. De inrichting is niet meer zo gezellig en de prijzen ook niet meer. De staff is nog zo goed als hetzelfde gebleven dus die avond weer gezellig bij gekletst met iedereen.

Dinsdag naar het Psychiatrisch Ziekenhuis in Sukuta. Ik had een afspraak met de manager om het een en ander te bespreken. Voordat ik naar het Psychiatrisch Ziekenhuis ging had ik onderweg eerst een stop gemaakt bij de plaatselijke Praxis, de INGCO. Het was niet zo groot als de Praxis maar het assortiment deed zeker niet onder voor het assortiment in Nederland. In april waren bij wijze van proef een viertal plafonnieres geplaatst in een gang. Voorheen hingen hier lampen die regelmatig vernield werden omdat iedereen daar bij kon. De plafonnieres zitten zo hoog dat niemand er bij kan. Op deze manier is er altijd licht en dat bevordert de veiligheid in het Psychiatrisch Ziekenhuis. De plafonnieres zijn voorzien van LED lampen. De proef in april met de 4 lampen was geslaagd en daarom moesten er nog 26 lampen bij komen. De INGCO had er voldoende op voorraad. En elektricien Lamin van het Psychiatrisch Ziekenhuis gaat de lampen allemaal installeren. In april is er een dompelpomp aangeschaft om de sceptic tanks te legen wanneer dat nodig is. Loodgieter Jerrel liet vol trots de pomp zien. Hij had net de dag ervoor de tanks geleegd maar wacht totdat ik de week erop terugkom zodat ik kan zien dat de pomp goed werkt. Na het gesprek met de manager kreeg ik van elektricien Lamin en loodgieter Jerrel een rondleiding over het terrein. De interesse ging uit naar de bouw van de muur/poort welke straks de mannen- en de vrouwenafdeling van elkaar gaat scheiden. De poort was al wél gemaakt maar moest nog ingehangen worden. De Gambiaanse aannemer had op dat moment andere prioriteiten. Het was een lange, warme dag maar veel kunnen doen. Bij thuiskomst eerst een lekkere koude douche en een korte siësta. Ik had nog genoeg Gambian goulash in de fridge staan (ik kook altijd voor een compleet weeshuis), die avond hoefde ik niet meer de deur uit.

Woensdag aan de slag voor www.huisvanmarabout-gambia.com. Ik hoefde die dag niet zo vroeg de deur uit want in de ochtend heeft de nurse zijn spreekuur in de healthpost. Hij verwachtte dat het spreekuur rond 13.00 afgelopen zou zijn. Om 11.00 stond Yaya bij voor de deur. Normaal gesproken is het niet meer dan een uur rijden. Maar nu is men volop met de nieuwe weg bezig van het vliegveld naar Banjul. Het grootste gedeelte van de weg ligt er uit en iedereen moet via de smalle, hobbelige noodpaden rijden die langs het nieuwe traject liggen. Niet iedereen rijdt dan netjes aan de rechterkant maar kijkt aan welke zijde het beste gereden kan worden. Dan wil het wel eens gebeuren dat op de smalle paden erg veel verkeer is. Of dat twee grote vrachtauto's elkaar willen passeren terwijl dit eigenlijk niet kan. Of dat er door de regen erg veel water in de kuilen staat zodat dat deel van het pad onbegaanbaar wordt. Kortom een behoorlijke uitdaging waar Yaya zich met veel geduld door heen worstelde. Daarna kwam de volgende uitdaging, het doorkruisen van Brikama. Brikama was die dag een wirwar van voertuigen, fietsers, voetgangers, ezelskarren en mannen met kruiwagen die de markt van voorraad voorzagen. Ook hier met veel geduld en oplettendheid door heen gekomen en zo'n kleine 2 uur later waren we bij de health post van Naneto Seyoni. De nurse was nog niet helemaal gereed met het spreekuur. Ik wat rondgelopen en foto's gemaakt van de watertoren bij de put en van de voorbereidingen voor de elektra. Alles ligt nu even stil omdat het wachten is op het plaatsen van de elektrameter door NAWEC. Dit is een langdurig proces dat wil zeggen het hoeft niet lang te duren voordat er een monteur komt maar NAWEC heeft nooit zo'n haast met het plaatsen van de meters. Yusupha heeft de aanvraag gedaan en gaat deze week er nog eens een keer achteraan. Want wanneer de meter er hangt dan is er stroom. Is er stroom dan kan de pomp in de put en is er water in de leidingen. Is er voldoende water dan kunnen we, in samenwerking met dorp, beginnen met ons project met Moringa-bomen. De vruchten en bladeren van deze bomen zijn erg voedzaam en heilzaam. Dus alles zit even vast op NAWEC, Yusupha gaat zijn invloed nog eens een keer laten gelden om NAWEC in beweging te krijgen. De nurse was nu beschikbaar voor een gesprek. Alle lopende zaken zijn ter sprake gekomen. Het aantal patiënten, het medicijnbudget. De nurse gaat in september waarschijnlijk weer naar school en is dan niet hele dagen meer beschikbaar. We hebben gesproken over zijn vervanging. Komende week gaan we naar het Regional Office in Brikama om te bekijken of zij wat voor ons kunnen betekenen voor die dagen dat de nurse er niet kan zijn. Gemiddeld zo'n 6.000 patiënten op jaarbasis dat maakt dat de health post absoluut niet gesloten kan worden.

Vervolgens nog gesproken met de secretaris van het onlangs gevormde lokale bestuur van de health post. Dit bestuur denkt en werkt met ons mee in de ontwikkeling van de health post. Op den duur ontstaat er een situatie dat het lokaal bestuur alles van ons gaat overnemen en zelf alles regelt. Het lokaal bestuur bestaat uit een 6-tal mensen vanuit het dorp, aangevuld met de nurse en Yusupha.

De bouw van de kraamkamers verloopt langzaam maar gestaag. Het is een initiatief van het dorp en wordt gebouwd door het dorp wanneer er tijd en geld is. De afvoer van de toiletten loopt naar de sceptic tank van de toiletten bij de medische post én de aannemer heeft de waterleiding/elektriciteitsleiding al tot aan de kraamkamers gebracht. Na een aantal goede gesprekken werd het de hoogste tijd om weer terug naar Manjai te gaan. Ik had die dag om 17.00 nog een bestuursvergadering van www.vsgambia.com. En met de worsteling door het verkeer op de heenweg in gedachte, zou dat krap aan worden. Gelukkig viel Brikama iets minder tegen qua drukte en ook op de paden langs het nieuwe traject was het oponthoud iets minder. Rond 16.30 was ik thuis, mooi even de tijd voor een koud douche. De vergadering was online en de verbinding was redelijk dus dat ging goed. De VSG (Verenigde Stichting Ganbia) organiseert ledenbijeenkomsten in Gambia en Nederland. In september is de jaarlijkse bijeenkomst in Nederland. Dit zijn netwerk- en kennisbijeenkomsten, soms met sprekers. In Gambia vinden er regelmatig lunchbijeenkomsten plaats voor leden die er op dat moment zijn (of permanent wonen). Deze bijeenkomsten worden binnenkort ook in Nederland georganiseerd omdat niet iedereen altijd in Gambia kan zijn. In november zal er weer een lunchbijeenkomst in Gambia zijn. Het idee is dan (nog onder voorbehoud en veel slagen om de arm; ik weet niet zeker op welke datum ik in november in Gambia ben en óf ik dan ik Gambia ben) dat ik (www.kuiranto.nl) de lunch ga verzorgen op een lodge in de buurt van Gunjur. Ik moet komende maandag toch in Gunjur zijn dus dan ga ik daar even kijken wat de mogelijkheden qua koken zijn.

Rond 19.00 was de VSG-vergadering afgelopen. Ik ben naar de Strip gegaan en heb bij Figaro's een fijne benachin gekocht voor takeaway. En daarna was de dag wel vol.

Die nacht begon het te regenen en niet zo'n klein beetje. Donderdag had ik een afspraak in Karthong maar deze heb ik af moeten zeggen want het was maar één regenbui maar wel van woensdagnacht tot en met donderdagmiddag 13.00. Gelukkig had ik wel internet en stroom in mijn huis dus kon ik thuis aan de slag. Ik had nog genoeg dingen liggen voor mijn werk in Nederland, geen tijd voor verveling. Rond 14.00 toen het uiteindelijk echt droog was, ben ik naar de Strip gelopen. Het was nu helemaal een waterballet in de straten. Waren het zondagmorgen nog meren en rivieren in de straten, op donderdagmiddag waren deze meren en rivieren uitgegroeid tot zeeën en oceanen. En het bleef drukkend benauwd, de regen en het onweer brachten geen verkoeling. Ook in de avond en de nacht is het erg warm, er is maar een klein beetje verkoeling. Ik ben erg blij met mijn ventilator in mijn huis.

Op de Strip trof ik Yaya en Yaya bracht mij naar Marouns Supermarket want ik had nu wat meer tijd om zelf te koken. Iets met chicken breast, veel groenten en kruiden. Yaya bracht mij naar mijn huis in Manjai. Ik had al trek dus meteen maar aan de slag met de chicken breast. Was een lekkere pot, recept en foto's staan nog niet op www.kuiranto.nl, een mooie taak voor een eventuele volgende regendag. In ieder geval een dagje mooi 'bij kunnen klussen' voor Nederland

Ik was al een poosje niet meer op de markt in Serekunda geweest. Omdat ik ook niets nodig had. Maar nu waren alle leren tassen van www.kumpara-artdesign.com uitverkocht dus moest de voorraad weer aangevuld worden. Ik was donderdag al even wezen kijken op de craftmarket op de Strip maar de prijzen lagen erg hoog, bijna net zo hoog dan in de shop van het Senegambia Beach Hotel. Natuurlijk moet ik nog afdingen op de markt maar eerst maar eens naar Serekunda. Karafa pikt mij op in Manjai en op weg naar de markt!. Hij reed de straat uit en draaide een aantal keren rond door de wijk omdat er veel water op de wegen was. Uiteindelijk moest hij wel door een immense waterplas omdat het niet anders kon. Ik vroeg al aan hem: ik had toch een taxirit bij jou geboekt in plaats van een boottocht? Karafa moest hier smakelijk om lachen. Langzaam schuifelden we met de taxi Serekunda in en even liep ik op de markt. Natuurlijk kwam iedereen op mijn af, ook alle kraamhouders waar ik al eerder gekocht had. Maar ik moest alleen maar leren tassen hebben. Ik had de foto van de tassen op mijn mobiel staan zodat er geen twijfel was over wat ik wilde hebben. Een aantal kraamhouders haakten al snel af omdat zij geen tassen verkochten. Uiteindelijk waren er een paar die zeiden dat ze mijn tassen wel hadden. Toen ze echter met de tassen aan kwamen lopen, bleek dat ze mijn tassen niet hadden. Op de hele markt van Serekunda waren de tassen niet te koop. Volgens de marktkooplieden waren ze wel te koop op de craftmarket in Bakau. Dus op naar Bakau. Toen we éénmaal de drukte van Serekunda ontworsteld waren, reden we redelijk vlot naar Bakau. Maar ook daar waren mijn tassen niet te vinden. Wél had 1 kraam een kleinere versie maar daar paste nog niet eens een mobiele telefoon in. De verkoper nam een foto van mijn tassen en appte deze naar een collega. Deze zou mijn tassen wél hebben en zondag zouden er een aantal in Bakau zijn. Telefoonnummers uitgewisseld en de verkoper zou mij appen wanneer de tassen er zouden zijn. Ik was amper thuis toen ik een foto van de tassen kreeg die zijn collega verkocht. Maar helaas waren dit niet de tassen die ik bedoelde dus zondag hoef ik niet naar Bakau. Ik ga dit weekend aan het handelen met de man van de craftmarket op de Strip. Hij had er niet zo veel en alleen maar bruine tassen, wie weet kan hij wel aan meer tassen komen of is het een collectors item geworden.

Ik had nog wat chicken breast in de fridge staan maar daar had ik geen zin in, is mooi voor de zaterdag. De vrijdagavond was weer takeaway avond. Op naar Figaro's en een heerlijke fried rice met chicken, shrimps en beef besteld.

Vandaag een aantal afspraken staan met o.a. aannemer en loodgieter. Het is nu sinds donderdagmiddag droog gebleven. Als dit zo blijft wil ik tegen het eind van de middag een fijne strandwandeling maken. Ik heb nog geen strand gezien terwijl in april woonde ik bijna in de oceaan. Vanavond naar de Strip om een gezellige kroeg op te zoeken met een poolbiljart en live muziek. Zondag wordt een rustige dag met een trip naar Naneto Seyoni in de 2e helft van de middag. Op zaterdag- en zondagmiddag vindt daar vanaf 16.30 de plaatselijke voetbalcompetitie plaats. Er wordt gestreden om een beker en het toernooi is naar mij vernoemd. Modou, één van de teachers van Naneto Seyoni, is de trainer van het plaatselijke elftal. Ik heb bij een sportsshop op Kairaba Avenue gisteren een bal gekocht en ik deze schenk ik als wedstrijdbal. Wordt een leuke middag met vele bekenden. Maandagmorgen heb ik een afspraak bij www.supportiveactivistsfoundation.com. Deze organisatie van vrijwilligers werkt aan het bewustzijn van/de kennis over psychische aandoeningen en omgang met mensen met psychische klachten. Ze doen dit onder andere door voorlichting op scholen. In november 2021 heb ik zo'n voorlichting bijgewoond en deze was erg indrukwekkend. www.supporttankatanka.com gaat dit programma ondersteunen. Daarna rij ik door naar Gunjur om een bezoek te brengen aan de Marabout met zijn mental home. Tevens moet ik in Gunjur wat spullen ophalen en ga ik de keuken van de logde bekijken waar ik eventueel in november ga koken voor de lunchbijeenkomst. Dinsdagmorgen eerst naar Manjai - Camcha Innovative Architects om het ontwerp van het binnenterrein voor het Psychiatrisch Ziekenhuis op te halen en daarna door naar het Psychiatrisch Ziekenhuis om het ontwerp door te nemen met de manager. Ik krijg die dag ook een demonstratie van loodgieter Jerrel. Hij gaat met de nieuwe dompelpomp, één van de sceptic tanks leeg halen. Woensdag staat nog leeg maar ik heb nog wel wat dingen in gedachte en dan zit de tijd er al weer bijna op. Donderdag morgen moet ik op tijd naar het vliegveld!